fbpx
deMens.nu

Berichten van Ben

Een vervoeging van ‘zijn’

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg9 nr3

Enkele maanden geleden werden we omvergeblazen door het coronavirus. Plots werd alles rondom ons akelig beperkt. “Blijf in uw kot”, zei minister van Volksgezondheid Maggie De Block. Onze vrijheid werd aan banden gelegd. Regeltjes moesten we volgen en dat in het belang van ieders gezondheid. Voor de talrijke gedetineerden in de penitentiaire instellingen een dagelijkse realiteit. Een persoon is meer dan de daad waarvoor hij is veroordeeld. Gelukkig heeft Oudenaarde een directeur die in de gedetineerden ook de mens ziet. Maak kennis met een van hen: Ben.

“In deze column geef ik u een inkijk in de leefwereld van de gevangenis van Oudenaarde. Dit venster waardoor u zal kijken, is een glasraam dat niet geheel doorzichtig is. Om meerdere redenen zal uw blik worden beïnvloed, zowel door mijn mening – en ik ben niet helemaal objectief noch neutraal – als door het recht op privacy van medegedetineerden enerzijds en gevangenispersoneel anderzijds. U begrijpt dat een van de voorwaarden om deze rubriek te mogen verzorgen het waarborgen van eenieders eigenwaarde is, wat maakt dat ik niet in detail kan treden als dat de identiteit van deze of gene persoon zou kunnen onthullen.

Zelf stel ik me voor als Ben, een alias weliswaar, omdat het een vervoeging van het werkwoord ‘zijn’ betreft. Het verlangen een volwaardig bestaan te mogen leiden, bekruipt me vaak. Niet vanzelfsprekend als men zich gereduceerd voelt tot het scheuren van kalenders; dat is het enige tastbare perspectief in mijn beleving. Voor alle duidelijkheid: ik ben geen slachtoffer van het systeem, maar de dupe van mijn eigen foute keuzes. Tot de kern herleid, ben alleen ikzelf verantwoordelijk voor de weinig benijdenswaardige positie waarin ik me bevind.

 

“Zelf stel ik me voor als Ben,

een alias weliswaar,

omdat het een vervoeging

van het werkwoord ‘zijn’ betreft”

 

6.30 uur, opening van de deur. De deuren ontgrendelen zich automatisch en de beambte dient alleen de kruk om te draaien om zich toegang tot de cel te verschaffen. Per sectie zijn er eenentwintig cellen waar, uitgezonderd op de benedenverdieping, één enkele gedetineerde verblijft. ’s Ochtends kan men zijn post aan de bewaarder overhandigen. Die post is meer dan louter briefwisseling: een verzoek tot het spreken van een directielid of lid van een ondersteunende dienst, of zelfs een overschrijvingsformulier om betalingen te (laten) verrichten.

Rond die tijd sta ik op en zet een kop koffie, met of zonder de radio op de achtergrond, naargelang hoe ik geluimd ben. ’s Ochtends gun ik de microgolfoven weinig rust, want meteen gaat er een pyrex pot met water en groene thee in om vijftien minuten rondjes te draaien, terwijl ik mijn ontbijt nuttig. De tijd die me rest vooraleer ik verwacht word klaar te staan om me naar de werkplaats te begeven, is variabel. De deuren worden ontgrendeld wanneer de keuken de koffiekan heeft afgeleverd en daar zit speling op. Niet iedereen ontwaakt om halfzeven, het staat hen vrij om dat op een later (of op het allerlaatste) moment te doen. Liever goed voorzien van spijs en drank dan me half suf of slaapdronken onder de medemensen te begeven. Ik heb zo al lange tenen, laat staan als ik net wakker ben.

De verplaatsing naar de werkplaats gebeurt als volgt: één na één door de metaaldetector, afgetast door de sectiechef en dan elk naar zijn plek. De ene stikt kledij (momenteel mondmaskers), de andere maakt industriële filters of nagelt pallets in elkaar. In de coronaperiode wordt er niemand meer afgetast om de social distancing in acht te nemen.

We zijn vrij gezegend in Oudenaarde, want op het wegvallen van het bezoek na is het hier business as usual. Helaas is dat elders helemaal niet zo. Wordt vervolgd.”

Foto bovenaan © Shutterstock.com

Ben is een gedetineerde in de penitentiaire instelling van Oudenaarde.
Om privacyredenen is Ben een schuilnaam.