fbpx
deMens.nu

Berichten van Ben

Een gevoel van betekenis, hoe onbeduidend ook

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg10 nr3. Lees hier meer columns.

Ben

Het spreekt voor zich dat men, meteen op de voorgehouden datum, hoopt – wenst – om een gunst verleend te krijgen. Hoe realistisch een dergelijk verlangen in werkelijkheid is, is heel wat anders. Als men na zeven jaar steeds weer het deksel op de neus krijgt (mocht u vermoeden dat het wegens onhandelbaarheid of archislecht gedrag is, moet ik u teleurstellen), dan loopt de geloofwaardigheid van het ‘systeem’ enkele flinke deuken op en stevenen we op een perte totale af. Om dan op regelmatige tijdstippen deze of gene politicus in Villa Politica of het journaal te horen zeggen dat het verontrustend is dat zoveel gedetineerden hun straf uitzitten en op die manier zonder voorwaarden vrijkomen, dat doet mij cynisch lachen.

Hoelang kan een mens gereduceerd worden tot een irritante vlieg die, met verzoeken tot het zetten van een eerste stap richting re-integratie, wordt afgewimpeld en weggewuifd zonder alle hoop en geloof te verliezen. Sommigen benemen zich het leven, anderen vluchten in drugs en/of medicatie, enkelen worden simpelweg gestoord(er) tot men ontoerekeningsvatbaar wordt verklaard (al dan niet op eigen verzoek). Velen gaan teren op haat en houden vol zonder enige vorm van betrokkenheid, ze zingen gewoon hun termijn uit en zijn niet meer vatbaar noch voor preventiebegeleiding, noch voor vergoedingen aan slachtoffers of slachtofferfondsen, boetes of wat dan ook. Zij tonen diezelfde vinger die hen wordt gepresenteerd.

Is dat steeds en voor allen terecht? Dat kan haast niet en is moeilijk te bepalen als je niet over alle gegevens beschikt. Alleen wat mijn eigen zaak betreft, kan ik daar een evaluatie van maken die – ongeacht beschikbaarheid van alle gegevens – ook niet vrij van partijdigheid is. Ben ik de mening toegedaan dat ik een kans verdien? Jazeker. Echter, tegelijk ben ik me ervan bewust dat velen het tegendeel zullen beweren. En als de meerderheid beslist, sta ik er niet goed voor. Enfin, laat ons nog eens enkele weken geduld opbrengen om het besluit af te wachten, vooraleer de handdoek in de ring te gooien.

Waarin vlucht ikzelf weg? Wel, dat is een verzameling aan bezigheden, waaronder mijn werk. Het is een fysieke en constructieve bezigheid die me een gevoel van betekenis geeft, hoe onbeduidend ook. Het in mekaar nagelen van houten constructies die ergens in de industrieketen een functie hebben, is niet meteen van dezelfde aard als een verpleger op een afdeling intensieve zorg. Maar het is een reden om op te staan, en persoonlijk hecht ik veel belang aan functioneren op zich. Verder lees ik zo nu en dan een boek, maar steeds in golven. Maanden aan één stuk iedere dag lezen en minder televisiekijken, om dan een reader’s block te ervaren en de concentratie niet te kunnen opbrengen om me in een boek te verdiepen.

Dagelijks spelen we tussen 18.00 en 18.30 uur met een vast groepje mensen een partijtje backgammon. We noemen het nardi. Twee van de spelers zijn afkomstig uit de Balkan. Daar kennen ze meerdere benamingen en spelvarianten op de klassieke versie. De winnaar blijft zitten en de verliezer wordt voor amateur versleten en moet zijn plek aan de volgende afstaan. Vóór de coronacrisis speelden we geregeld verder tussen 19.00 en 20.30 uur. Nu de fitnessruimte sinds 17 maart 2020 gesloten is, zijn we altijd met genoeg om domino te spelen. Mijn schoonzus heeft zelfs een groot dominospel ‘dubbel 9’ opgestuurd. Die set heeft 55 stenen met dubbel 9 als hoogste steen en kan met 5 à 6 personen worden gespeeld. Variatie aan verstrooiing doet een mens zijn akelige situatie/bestaan tijdelijk vergeten, op een gezondere manier dan met gedachten dodende medicatie.

Ben is een gedetineerde in de penitentiaire instelling van Oudenaarde. Meer lezen?
Om privacyredenen is Ben een schuilnaam.

Foto bovenaan © Shutterstock.com