Berichten van Ben

20 oktober 2021 / Achter tralies/Column/Magazine

Besta ik nog echt?

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg10 nr4. Lees hier meer columns.

Ben

Ik hoop via deze weg – de pen is machtiger dan het zwaard – ook wel wat eieren kwijt te raken. Vroeger gebaarde ik veelal ‘van kromme haas’, als het moment aanbrak om verantwoordelijkheid te nemen, zeker als er een straf aan was gekoppeld. Mijn naam is haas, was ook een geliefkoosde tactiek. Echter, in deze situatie is het een ander deuntje dat zich opdringt: “Vluchten kan niet meer.” De omgeving laat dat niet toe. De setting is een constant aanhoudende herinnering aan dat wat mij/ons hier bracht. Voor eenieder wat anders, maar tegelijkertijd voor iedereen gelijk. Iets om even op te kauwen.

Paasvakantie binnen de muren betekent doorgaans in de voormiddag trainen en in de namiddag naar wielrennen kijken. Maar dit jaar is het een ander verhaal. De werkhuizen sluiten evengoed één week, op het naaiatelier na. De productie van mondmaskers staat niet stil, al gaat een deel van de stikkers in de voormiddag aan de slag en een ander deel in de namiddag. Op weekdagen openen de celdeuren om 7 uur. De wandeling vangt aan om 9.30 uur, voor zij die dat wensen. Alleen diegenen die door een tuchtmaatregel op ‘strikt’ zitten, worden uitgesloten.

Zelf sta ik op om 7 uur om mijn vuilnisbak te legen en mijn was te draaien. Ik ontbijt met een mok koffie en dan lees ik tot even voor de wandeling begint. Ik kleed me om en warm iets op. ’s Ochtends doe ik steevast wat aan lichaamsbeweging en al naargelang hoe ik gemutst ben, blijf ik een uur of de volledige twee uur buiten. Na het middagjournaal knap ik een uiltje, zoals dat heet. In de namiddag ga ik nauwelijks nog buiten, tenzij er is afgesproken om te kaarten, maar ook dat is een fluctuerende bezigheid.

Alles gaat na verloop van tijd vervelen, zeker als het in een kunstmatige hoedanigheid en omgeving geschiedt. Geen mens die er bewust voor kiest om hier lang te verblijven en ook het gezelschap moet je aanvaarden bij gebrek aan beter. Hoewel we momenteel bij ons op de afdeling wel met een ‘goede’ groep zitten – in hoeverre de burger met stemrecht ons als goed zou omschrijven, dat valt te bekijken natuurlijk.

Maar ik bedoel dat ondanks de diversiteit en het niet met iedereen omgaan (laat staan er sympathie voor voelen), men elkaar met rust laat. Wie hier vertoeft, werkt en kan in zijn noden voorzien zonder anderen te bestelen of af te persen. Er zijn groepjes van mensen die het goed met elkaar kunnen vinden en onderling sociaal gedrag vertonen, zonder dat er sprake is van ‘lidmaatschap’ van een bende of iets dergelijks onkies.

De celdeuren zijn allemaal op bepaalde tijdstippen open en dat verloopt doorgaans zonder incidenten. Het is ooit wel anders geweest. Wil dat zeggen dat er geen onderhuidse spanningen zijn, dat het hier een festival van vrede en vriendschap is? Bij lange niet. Wantrouwen, minachting en achterklap gedijen hier evengoed, misschien nog beter dan elders.

Verveling, monotonie, aandacht tekortkomen en manifestatiedrang zijn een goede voedingsbodem voor een roddelcircuit. Hoeveel belang je daaraan hecht of hoezeer je eraan deelneemt, bepaal je zelf. Geef mij maar een goed boek of een spel dat mijn aandacht – en die van andere deelnemers – opeist, zodat er geen overbodige en doorgaans onzinnige ‘informatie’ binnensijpelt.

Het is een kunstmatige omgeving waarin we zitten, gecreëerd om maatschappelijke misbaksels, zoals ikzelf, voor bepaalde tijd in leven te houden. Het is heel dubbel. Soms zie ik voordelen: veel tijd om te lezen, te sporten, te rusten, te studeren, vrij van schadelijke producten als alcohol, en een redelijk goede fysieke gezondheid. Dan weer worstel ik op psychologisch vlak: besta ik nog echt?