fbpx
deMens.nu

Berichten van Ben

Een carnaval van kopstoten

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg11 nr2. Lees hier meer columns.

Ben

Justitie is – op enkele takken na – vooral een federale aangelegenheid, net zoals Financiën. De FOD Financiën stuurt me jaarlijks een aanslagbiljet in de personenbelasting voor mijn inkomsten van het voorgaande jaar, waarbij het resultaat van de berekening steevast nul euro is. Nogal logisch, gelet op het feit dat een gedetineerde geen wettelijke, belastbare inkomsten heeft.

Dat detail negeert de Vlaamse Zorgkas nu reeds bijna twintig jaar, want ieder jaar opnieuw ontvang ik een uitnodiging tot betaling van de zorgpremie. De Zorgkas bestookt de Vlaamse gevangenen met overschrijvingsformulieren, aanmaningen en dreigingen met boetes wanneer die de solidariteitsbijdrage niet betalen. Uit principe en met rede weiger ik stellig een gemeenschapsbelasting te betalen, omdat ik ten eerste geen belastbaar inkomen heb en ten tweede geen deel uitmaak van de gemeenschap. Dat is wat gevangenschap behelst, het buiten de gemeenschap geplaatst worden en er voor bepaalde tijd geen deel van mogen uitmaken.

Ik vraag me af of er een instantie bestaat die de wettelijkheid van een dergelijke belasting kan of wil onderzoeken, want volgens mij is er een reukje aan. Misschien zal het een lid van het Waalse of het Brusselse Hoofdstedelijke Gewest zijn die zich daartoe geroepen voelt? Vanuit de gevangenis in schuldbemiddeling treden kan niet vanwege het ontbreken van wettelijke inkomsten, maar een belasting ophoesten kan dan weer wel. Misschien heeft men Dagobert Duck bij de Vlaamse Zorgkas aangeworven … Daarenboven kan een gedetineerde geen beroep op een zorgbudget doen, zelfs wanneer die dat nodig zou hebben. Je moet maar durven …

Persoonlijk zit ik niet te wachten op een defederalisering van het departement Justitie, gelet op de geleidelijk naar rechts rukkende Vlaamse stemmen. Enerzijds zouden we van het gevoel van onzekerheid wat betreft het aanvangsmoment van onze re-integratie verlost raken, want de meerderheid van het kiezersbestand oppert blijkbaar om eenieder tot het einde van zijn straf te laten zitten. Anderzijds vrees ik dat men aan een strafherzieningsmogelijkheid of -noodzaak zou voorbijgaan. Straffen en strafmaten die in het verleden werden bepaald – vooropgesteld dat slechts een derde daadwerkelijk in uitvoering wordt gebracht – zou men plots volledig laten uitzitten.

Dat zou een brug ophalen zijn met nefaste gevolgen. Niet het minst de verloochening en uitholling van rechtsbeginselen eigen aan Justitie, die in menig geval beroep deed op burgers om in haar naam recht te spreken of toch te oordelen in gewichtige zaken. U begrijpt dat Justitie in haar totaliteit overhevelen naar de gewesten en/of gemeenschappen een kranke bruid is.

Goed, het is zondag en het is misschien best om het over een andere boeg te gooien. Vanochtend werd ik al omstreeks 6.30 uur wakker. Opgefokt ontwaakt ten gevolge van een droom waarin ikzelf en veel voormalige streekgenoten – kennissen, maar ook zij die ik misschien ooit als vrienden beschouwde – in een handgemeen betrokken raakten. Net zoals wilde rammen die zich om de paringsrechten van de kudde te verwerven met de hoofden tegen elkaar aan botsen, was het een carnaval van kopstoten in mijn droom.

Dromen zijn vaak – bijna steevast in mijn geval – met weinig steekhoudende elementen en/of gedragingen doorspekt, echter vanochtend belette de aangemaakte adrenaline in de droom me om de slaap te hervatten nadat ik wakker schrok. Na tien minuten woelen, besloot ik dan maar om even te kijken of het een schilderachtige morgen betrof. Geen weerfotomateriaal voor na het journaal, stelde ik vast. Dan maar het boek opnemen waarmee ik nu reeds enige tijd zoet ben en dat me een ontsnappingsmogelijkheid biedt.

Ben is een gedetineerde in de penitentiaire instelling van Oudenaarde. Meer lezen?
Om privacyredenen is Ben een schuilnaam.

Foto bovenaan © Shutterstock.com