Nieuws

Column verschenen in deMens.nu Magazine jg13 nr3. Lees hier meer columns.

Kurt Van Eeghem

Julian Rhee is mijn ‘sportman van het jaar’. Julian Rhee? Jazeker, Julian Rhee. Hij was de absolute revelatie van de recente Koningin Elisabethwedstrijd voor viool. Du jamais vu. Moeiteloos had hij eerst de halve finales afgewerkt. Daar liet hij in een uitvoering van Mozarts eerste vioolconcerto al horen hoe virtuoos hij over de snaren kon huppelen. Heerlijke accenten volgden elkaar op en die liet hij vergezellen van een vriendelijke arrogantie alsof het slechts een opstapje naar de finaleweek betrof die hij samen met de ochtendkoffie afhandelde. De kenners likten zich de lippen en fluisterden dat Rhee in de finale net zo makkelijk naar een eerste plaats zou wandelen.

Een dikke week later was het zover. “Wat een souplesse, wat een acrobatie en wat een toon, ronduit hemels.” Zelfs Klaasje Meijer, ex-K3, de ‘sportanaliste’ van VRT MAX, wiste een traantje weg en vroeg aan een bekende Vlaming of die het ook zo mooi en zalig en ja, ook wel geweldig vond. Waarna de BV moest bekennen dat het zelfs boeiend was. Kortom, van hoog tot laag was er eensgezindheid, dat kon wel eens de winnaar worden.

Ik dook met het elan van een doorgewinterde Ivan Sonck in mijn fichebak om de whereabouts van de half Koreaanse, half Amerikaanse halfgod na te trekken. En jawel, Rhee verscheen eerder al op de grid van menig ander stadion. Zo won hij zilver in Indianapolis en net negentien stond hij al op het hoogste schavot in Florida. Kortom, het journaille keek terecht uit naar wat Rhee tijdens de Olympische Spelen in Brussel kon klaarspelen. Toen hij vol vertrouwen het Bozarstadion binnenwandelde, was de spanning dan ook om te snijden.

Rhee plaatste routineus de vele miljoenen kostende viool onder zijn tere kin. Je hoorde het meteen, de jongeman had het ‘plichtwerk’ als geen ander in de vingers. Een bevoorrechte insider beweerde dat Rhee de concurrentie in de Kapel af en toe plaagde door nonchalant te pingpongen met een personeelslid – de boog kan niet altijd gespannen staan – terwijl alle andere atleten nog worstelden met het eclectisch concerto dat componist Thierry Escaich op hun pupiter had gedropt. Rhee zag het als een akkefietje, een oefening die enkele atleten misschien kon doen struikelen over de vele tempowisselingen, een discipline waarin hij net uitblonk.

Donderdag 30 mei was zijn finaleavond. Nogal wat diehard fans hadden een kaartje op de zwarte markt gekocht om hun idool mee te maken. Hij gaf wat ze wilden en liet het plichtwerk feilloos door de zaal gonzen. Hij bleef onder de dertien minuten, maar het echte werk moest nog komen. Tsjaikovski.

Rhee liet meteen in zijn kaarten kijken. Hij had de dirigent gevraagd om het orkest een verschroeiend tempo op te leggen. Een diepe zucht weerklonk over de gradinen tot in de loge van de koningin. Kon een gewone mens dat wel volhouden en wat als het derde deel nog sneller wordt gespeeld? De grandioze finale van Tsjaikovski’s vioolconcerto is normaal al een parcours waar veel atleten zich op verkijken, maar niet Julian Rhee. Ja, het tempo was bovennatuurlijk en ja, hij speelde elke noot. Nog voor de laatste noot weerklonk, veerden enkelen recht om bravo te roepen. Wat een geluk dat de wedstrijdleiding, in navolging van het tennistoernooi van Roland Garros, het alcoholverbruik aan banden had gelegd, zodat het stadion uiteindelijk pas na het orgelpunt ontplofte. Geloei, gebrul, bravo’s, noem maar op. Rhee triomfeerde, enkele dametjes waren zelfs flauwgevallen. Magnifico.

“Kan het eigenlijk nóg beter, sneller, acrobatischer?” schreef De Standaard de dag na het concours en de journalist vervolgde met: “Wij voorspellen een trend: steeds meer gaat interpretatie de bovenhand nemen op virtuositeit, want alleen daar kan een kandidaat nog het verschil maken.”

De Oekraïner Dmytro Udovychenko won, hij ‘vertolkte’ het eerste concerto van Sjostakovitsj, hij speelde muziek.

 

Kurt Van Eeghem is presentator, acteur en schrijver. Meer lezen?

Bekijk ook ‘Het pleidooi’, een programma van deMens.nu, met onder anderen Kurt Van Eeghem.

Foto bovenaan © Isabelle Pateer