Berichten van Ben

17 juli 2024 / Achter tralies/Magazine

Over een perspectief beschikken

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg13 nr3. Lees hier meer columns.

Ben

Twee weken na de zitting op de strafuitvoeringsrechtbank, afgekort als SURB, krijgt men het vonnis. Onnodig te vermelden dat die periode zenuwslopend is. Voorafgaand aan de zitting had ik mijn broer verzocht een schrijven aan de SURB te richten. Het leek me noodzakelijk zijn bereidheid tot het verlenen van assistentie bij een eventuele re-integratie kenbaar te maken en blijkbaar heeft dat enig gewicht in de schaal gelegd. Het nemen van een besluit werd naar een latere datum uitgesteld en de rechters wensen mijn broer op de nakende zitting te bevragen. Dat doet het vermoeden rijzen dat men overweegt mij een kans te bieden en dat op zich is al een succes. Uiteraard temper ik nog wel het enthousiasme dat me van een daadwerkelijke stap voorwaarts doet dromen. Niet uit pessimisme, maar eerder om mezelf voor een ontwrichtende teleurstelling te behoeden.

Wat een verlossing is mij te beurt gevallen. Hoewel mijn ontwaken nog steeds in de gevangenis plaatsvindt, lijkt het alsof er een gigantisch en sterk negatief geladen gewicht van mijn schouders is gevallen. De SURB heeft namelijk de moed en het vertrouwen weten te vatten om deze ‘miserabele’ een kans te gunnen om zich te bewijzen. Als ik erin slaag om een nieuwe opdracht van vrijwilligerswerk in de wacht te slepen, mag ik een vervroegde aanvraag indienen om voor de SURB te verschijnen. Die zal dan de nodige uitgaansvergunningen toestaan om dat werk buiten de muren uit te voeren. Dat lijkt zo onwezenlijk. Het is nog niet zo bijster lang geleden dat mijn hoop wel erg ver te zoeken was. Nu rest me de diensten hun werk te laten doen om tot een akkoord met een van de slachtoffers te komen en datgene waarnaar ik reikhalzend uitkeek, komt uit. Namelijk de kans krijgen om het geschonken vertrouwen in dank te aanvaarden en om keurig uit te voeren wat er van mij wordt verwacht. De kans aangrijpen en verzilveren. Laat een ander ze maar de nek omwringen indien die dat wenst.

Realiseer u echter wel dat dat slechts een eerste stap in een jarenlang traject richting re-integratie zal zijn. Maar deel gerust mijn enthousiasme over wat de omvang van die beslissing in zich draagt. Het is het begin van het einde … in positieve zin weliswaar. De verandering die plaatsgevonden heeft na over een perspectief te kunnen beschikken, is enorm. Ik voel me ontspannen en goedgemutst, verdraagzamer en levenslustiger, kortom, ik heb een gevoel van innerlijke rust bereikt dat me lange tijd onbekend was. Ben is helemaal zen.

Sommige momenten hierbinnen zijn lastiger dan andere. Zo is de eindejaarsperiode een harde noot om te kraken. Dan ziet mijn dag er doorgaans als volgt uit: eten na het werk, douchen en recupereren met de occasionele familiefilm die men op een Franse zender vertoont. Toegegeven, die films zijn meestal geen pareltjes of kaskrakers, maar nagenoeg allemaal zenden ze een boodschap van ‘eind goed, al goed’ uit, waarbij het familiegevoel centraal staat. Een goedkoop surrogaat misschien, maar als het ertoe bijdraagt de aanslepende eenzaamheid wat te verzachten, waarom niet … Bovendien was het weer ook niet echt een opsteker. Dus lezen afwisselen met wat televisiekijken in een vreemde taal om het brein nog wat te prikkelen, is zowat het enige dat ik in mijn vrije tijd uitvoer. De avonden domino spelen horen daar ook bij.

Bij wijze van grap wilde ik de kinderen van mijn broer wijsmaken dat ik op de Spaanse televisie had gehoord dat de Sint een ziekte had opgelopen en het best wel eens zou kunnen dat er dit jaar geen cadeautjes zouden zijn. De gezichtjes van de twee jongsten vertrokken en de ongerustheid die ze uitstraalden, deed me dat fake news meteen in vraag stellen, althans de zinvolheid ervan. Wat later werd me verteld dat alle drie de telgen intussen delen in de kennis over de mysteriën van de Sint. Tijdens een autorit was de jongste op speurtocht en stuitte ze online op bepaalde artikels met als gevolg dat ze nu allen ingewijd zijn in de opheldering die ons vroeg of laat bereikt.