Berichten van Ben

17 april 2024 / Achter tralies/Column/Magazine

Omgezet in positiviteit en stabiliteit

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg13 nr2. Lees hier meer columns.

Ben

De mentale moeheid van dit bestaan werd geïntensiveerd door de coronaperikelen en het uitblijven van lijfelijk contact met mijn familieleden, vooral de leuke omgang met de kinderen van mijn broer miste ik. Videobezoeken waren een mooi alternatief, maar ik stelde vast dat die voor kinderen niet zo’n boeiende bezigheid zijn. Het was dan ook een opluchting om hen weer in de familiale bezoekruimte te kunnen ontmoeten. Regelmatig twee uur met mijn broers gezin doorbrengen, hebben we broodnodig en gelukkig kunnen we nu met z’n allen opnieuw als vanouds met elkaar omgaan.

Ik ben ook erg opgelucht dat mijn vrijwilligerswerk weer is gestart. Enkele maanden geleden al werd me groen licht gegeven om tweehonderd uur arbeid te verrichten, om een geldsom te bekomen die integraal naar een van mijn slachtoffers gaat. Het was frustrerend voor alle betrokken partijen dat het geruime tijd duurde vooraleer ik daadwerkelijk kon beginnen. Nog vier werkdagen en die taak zal volbracht zijn.

Ik had ook opnieuw een aanvraag ingediend om voor de strafuitvoeringsrechtbank, de SURB, te verschijnen. Hoewel dat erg belastend voor de geest en de moraal is, leek het moment aangebroken om die calvarietocht nogmaals te ondernemen. Het was ondertussen twee jaar geleden dat ik voor de SURB verscheen. Op de dag van de zitting had ik echter koorts en hoestte en snotterde ik erop los. Ik moest meteen in quarantaine. Tja, men nam geen risico, en terecht. Ik had gelukkig geen corona, maar de onrust en onzekerheid die gepaard gaan met het aftellen van de dagen naar een zitting, werden steevast met enkele maanden verlengd. Het houdt je van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat bezig en het heeft een weerslag op nagenoeg alles, althans in mijn geval. Aangetast energiepeil, verminderde eetlust, concentratiestoornissen, slecht slapen, kortom, een mens is blij dat hij kan gaan werken om zijn gedachten te verzetten.

Positief in die periode was dat ik het vrijwilligerswerk had. Maar het werk op zich vergt dermate weinig concentratie, waardoor mijn gedachten ook tijdens de zes uur arbeid geheel door die nakende SURB-zitting werden opgeslorpt. No rest for the wicked. Dan maar wat uitputting zoeken door te bewegen en op die manier een uitlaatklep te creëren om die last kwijt te raken of toch even te vergeten. In hoeverre kan men zijn eigen falen vergeten, als men er voortdurend mee wordt geconfronteerd. Ook het bekijken van series zorgde voor afleiding in die moeilijke periode.

Een voordeel van de huidige maatregelen is dat ik niet langer een week op transfer moet om voor de SURB te verschijnen, maar dat er op de dag zelf een overbrenging plaatsvindt. Heen en terug met een celwagen, vergezeld door een cipier en twee agenten. Op zich een leuke rit, aangezien ik eens andere visuele input kon opslaan en dat ontspande me op een moment dat het uitermate welkom was. Het zien van wagens, maar vooral van groen en gebouwen deed me deugd. Dat zal u misschien vreemd overkomen, maar als u – zoals ik – jarenlang met eenzelfde uitzicht leeft, is eender welke variatie op dat thema een lust voor het oog. Ik heb in mijn leefomgeving geen boom, gras of iets dergelijks en dat maakt de begroeiing langs de snelwegen tot oasen van groen, hoewel ik er geen picknick zou houden.

Dankzij die rit was ik voldaan in een behoefte en dat heeft een positieve uitwerking gehad. Het maakte dat een groot deel negativiteit in positiviteit werd omgezet en er ontstond meer stabiliteit. Het rationele werd niet meer door het emotionele verdrongen. Als men zaken tegemoet treedt waar beslissingen omtrent je bestaan worden getroffen, kan men maar beter rationeel blijven. Zonder in detail te treden, kan ik stellen dat de zitting goed verliep en dat ik er vrij van indrukken en verwachtingen ben weggegaan.