Nieuws

Gezondheid in lichaam en geest

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg13 nr3. Lees hier meer artikels over ‘sport’.

Onlangs heb ik besloten om het over een andere boeg te gooien en een gezondere levensstijl te omarmen. Gedaan met aperitiefjes door de week, focussen op gezonde voeding en nog actiever gaan sporten. Ik miste de energie en het gevoel van voldoening na een intensieve inspanning. Maar vooral, ik wil me opnieuw beter en sterker voelen, weer op scherp staan. Met een duidelijk trainingsplan en een doel voor ogen motiveer ik mezelf.

Julie Dumolein

Na een intense werkdag

Het is maandagavond kwart over zeven. Ik open het portier van mijn auto en stap enigszins vermoeid uit. Door de duisternis heen probeer ik het werk van de tuinman in de voortuin te bewonderen. Gelukkig was het mooi weer en was zijn werkdag vermoedelijk best aangenaam. Hij heeft vandaag alvast zijn portie beweging gehad. Zelf voel ik me wat schuldig. Ik had makkelijk met de fiets naar het werk kunnen gaan …

Ken je dat gevoel, wanneer je de hele dag hebt stilgezeten, koffie hebt gedronken en ook niet van dat chocoladekoekje kon afblijven? Zo voel ik me. Tegelijk opgejaagd, moe, hongerig en opgeblazen. Mijn darmen geven me onaangename krampen.

In de garage tref ik mijn zwetende, puffende man aan. Het is een vertrouwd beeld. Hij op zijn racefiets, kijkend naar een talkshow op YouTube waar ik zelf geen interesse in heb. Het is een vast gegeven: na een intense werkdag traint hij op zijn ‘rollen’ of gaat hij lopen, voor minstens een uur. Na een zweterige kus trek ik de keuken in.

Verleidingen op de loer

Ik open de deur van de koelkast en haal er een frisdrank zonder suiker uit. Nee, geen aperitiefje vanavond. Dat hebben mijn man en ik ons gisteren samen voorgenomen. We drinken alleen nog in het weekend. Ik denk terug aan zaterdag. De twee glaasjes rosé na het schoolfeest van mijn petekind gingen misschien iets te vlot naar binnen. Tijdens het brouwerijbezoek die namiddag kon ik uiteraard niet weigeren om te ‘proeven’ en zo dronk ik nog een glas Omer en een glas Ypra. Die avond lag ik om negen uur op de sofa te slapen … Op zondag gingen mijn man en ik samen brunchen. Met een glas cava uiteraard. En op zondagavond moesten we toch wel die fles Ypra opdrinken die we in de brouwerij hadden gekregen. Genoeg dus. Genoeg. Op naar een sobere werkweek.

Ik leg het groentekookboek open op de pagina met het recept van uientaart. Simpel, lekker en relatief gezond. Acht halve uien, een hoop look, tijm en laurier, honing, appelazijn en ja, het ‘ongezonde’ bladerdeeg erbovenop. De uientaart moet nog een halfuur in de oven. Mijn maag houdt het niet meer uit. Dan maar een proteïnepudding met chocoladesmaak. Die kopen we nu in plaats van echte chocoladepudding. Ik maak mezelf wijs dat het gezond is, omdat er minder suiker en extra veel proteïnen in zitten … Maar het verzadigt me niet voldoende. Emotioneel voel ik me ook niet helemaal lekker. Hop, dan maar enkele speculaaskoekjes naar binnen. Wat voegen ze daar toch aan toe om die zo verslavend te maken?

Met een schuldgevoel over de koekjes zet ik de televisie aan en plof me neer op de bank. Wielrennen. Uiteraard. Tadej Pogacar fietst juichend de meet over. Ik kijk naar zijn taille. Ongelofelijk slank voor een man. Ik geeuw en zet mijn broeksknoop open. Mijn organen voelen zich bevrijd wanneer ze eindelijk plomp naar buiten toe mogen wijzen. De koers boeit me niet en mijn blik dwaalt af naar de grote fotolijst die boven de schouw hangt. Mijn man en ik, trots en rijzig naast elkaar op onze huwelijksdag, acht maanden geleden. Mijn aansluitende trouwjurk laat alle contouren van mijn lichaam zien. Mijn heup- en jukbeenderen zijn scherp afgelijnd. We stralen van geluk, trots en gezondheid. (lees verder onder foto)

Goede voornemens

Op dat moment was ik sportief op mijn hoogtepunt, bijna klaar om een volledige marathon uit te lopen. Door het overlijden van mijn schoonvader drie dagen voor de wedstrijd heb ik die niet gelopen. Sindsdien ben ik wat aan het slabakken en zijn er door omstandigheden fysieke en emotionele kilo’s bijgekomen.

Ik zou me niet laten gaan. Dat had ik me op onze trouwdag voorgenomen. Natuurlijk kan je niet op elk moment op je scherpst staan. Maar toch … Dit voelt niet goed. Ik wil me opnieuw beter voelen over mezelf. Sterker.

Vastberaden open ik de Garmin Connect-app op mijn smartphone, een app om je gezondheids- en sportgegevens op te volgen. Bij trainingsplannen geef ik mijn huidige sportprestaties in: zo’n drie dagen per week loop ik vijf kilometer, zo’n vijf dagen per week doe ik een halfuurtje aan krachttraining, wat in het niets vervalt met toen ik meermaals per week twintig kilometer ging lopen. Ik kies mijn doel. Ik wil weer écht fit en trots op mezelf zijn. Me energiek voelen, gezond zijn en misschien ook een beetje bij mijn man ‘blijven passen’.

Naar een wedstrijd toewerken motiveert. De app stelt mij een schema van zeventien weken voor, eindigend in een halve marathon op 21 juni, de Nacht van Vlaanderen, een atletiekevenement in Torhout. En ja, ik stel mezelf een tijdsdoel: beter dan de halve marathon die ik vorig jaar in Parijs liep. Eén uur 56 minuten. Dat is strak. Maar ik wil mezelf bewijzen dat ouder worden niet betekent dat je aftakelt.

Een partner in crime hebben doet ook wonderen. Ik stuur mijn doel naar mijn collega die vaak loopt en vraag of ze wil meedoen. Ze stemt meteen toe. Joepie. Ik voel me al energieker. Ik geloof erin.

Tevreden en vol energie

De volgende dag sta ik wat vroeger op. Eindelijk, de zon staat aan de hemel en de lucht kleurt blauw in plaats van grijs. Na mijn havermout met bosbessen schiet ik in mijn loopkledij. De eerste dag is het ‘benchmark run’. De online coach wil mijn conditie meten. Ik haal de hartslagmeter boven en trek mijn nieuwe loopschoenen aan. De hoofdtelefoon op en weg zijn we, met wat energieke muziek en de zon op mijn gezicht. Dat is genieten.

Super, mijn hartslag was aan de lage kant. Ik kan dit. Vol goede energie en trots over de start van mijn dag spring ik onder de douche en maak ik daarna mijn lunch en tussendoortjes klaar. Een restje uientaart, een peer en een appel. Vandaag blijven we van de koekjes af.

Op de trein naar mijn werk denk ik na over mijn sportieve traject. Er schiet me iets te binnen wat ik tijdens de lessen psychologie leerde: als je mensen wil motiveren, leer hen dan dat een terugval niet betekent dat je hervalt. Het is niet omdat je tijdens je dieet een zakje chips eet, dat alles naar de vaantjes is en je dus evengoed nog drie repen chocolade naar binnen kan werken.

Tevreden stap ik de trein uit en wandel verder richting werk. Trillend vertelt mijn smartwatch me dat ik tienduizend stappen heb gezet. Dankjewel, smartwatch, en dankjewel, mezelf.