Nieuws

De neiging om mensen die in de fout gingen aan de schandpaal te nagelen is eigen aan de menselijke natuur en komt overal voor.

In zijn column naar aanleiding van het vluchtmisdrijf van een schooldirecteur uit de Kempen in De Standaard van 10 februari stelt Rik Torfs : “Vroeger, toen de moraal christelijke wortels had, was er ruimte voor barmhartigheid en mededogen. Voor vergiffenis zelfs. Maar de seculiere moraal houdt niet van franjes.”

Vroeger, toen de moraal christelijke wortels had, werden gescheiden mensen uit het katholieke onderwijs gezet, werden holebi’s uit de kerk verbannen, werden ketters niet toegelaten op de begraafplaats, konden vrouwen enkel kiezen voor illegale abortus met gevaar voor eigen leven, was anticonceptie verboden, en werd de spons geveegd over het gedrag van priesters die zich schuldig maakten aan seksueel misbruik van kinderen. Een recent rapport van de commissie voor de rechten van het kind van de Verenigde Naties veroordeelt het Vaticaan voor de omgang door de kerk met het gepleegde misbruik van kinderen . De kerk, zo staat in het rapport, stelde hier vooral haar eigen belangen voorop en niet die van de misbruikte kinderen. Men is vooral vergevingsgezind voor zichzelf.

Binnen het kader van de rechtspraak, waar de seculiere moraal geldt en objectief dient geoordeeld te worden is er altijd ruimte om naar de context te kijken en eventueel verzachtende omstandigheden in rekening te brengen. Om in harmonie samen te kunnen leven hebben we niet alleen een seculiere moraal nodig maar ook een neutrale overheid die waakt over het principe van scheiding van kerk en staat. Anders komt de burger terecht in de machtsstrijd tussen de diverse religies die elk hun eigen grote gelijk blijven verdedigen.

Sylvain Peeters
Voorzitter deMens.nu – Unie Vrijzinnige Verenigingen vzw