Nieuws

Opgelet! Dit is een gearchiveerd bericht. Het is mogelijk dat er belangrijke afbeeldingen, links en/of video’s ontbreken.

Onze Belgische samenleving is op relatief korte tijd een smeltkroes geworden van nationaliteiten met daarbij horende verschillende (politieke) visies en levensbeschouwingen. Dat we vandaag in België ons (on)geloof in God mogen kenbaar maken en beleven, is een recht en tegelijk een ongelooflijke luxe, maar zeker geen plicht. De rol van de overheid is hierin bepalend. Vrijheid met grenzen In ons land bestaan zeven erkende levensbeschouwingen, en die leven tot nu op vreedzame wijze samen, maximaal rekening houdend met de individuele vrijheid. Deze vrijheid wordt echter in verschillende domeinen afgebakend. In de beslotenheid van je eigen huis ben je vrij om te doen en te laten wat je zelf wil. Iets gelijkaardigs geldt binnen de beslotenheid van een ruimte voorzien voor gelijkgezinden (kerk, moskee, tempel). Maar eenmaal buiten, in de publieke ruimte, de ruimte die we delen met anderen, liggen de zaken anders. Daar kan de persoonlijke vrijheid in principe begrensd worden door het feit dat anderen precies hetzelfde recht genieten. Toch wordt ook in de publieke ruimte maximaal rekening gehouden met de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van godsdienstbeleving. Zonder gebruik te maken van geweld of dwang mag men zijn levensbeschouwelijke, ideologische en persoonlijke voorkeuren etaleren en publiek verdedigen. Onpartijdigheid De heer Mettepenningen maakt zich in zijn opinie (Van God Los? 25/04/2016) zorgen. ?.. er is het groeiend streven in de politieke wereld om neutraliteit te promoten? Hoe zou men de rol van levensbeschouwingen kunnen neutraliseren?? Hij zaait hiermee wellicht bewust verwarring. Hij insinueert dat de overheid levensbeschouwingen neutraal wil maken, terwijl het net de overheid is die neutraal moet zijn ten opzichte van de levensbeschouwingen. Dit doet ze door levensbeschouwelijk en ideologisch onbevooroordeeld te zijn en elke zweem van partijdigheid te vermijden. Zij maakt daarom duidelijk onderscheid tussen ?(al dan niet georganiseerde) levensbeschouwing(-en)?, ?staat? en ?samenleving?. Een seculiere – en dus neutrale – samenleving laat levensbeschouwingen niet verdwijnen. Dit staat immers haaks op de vrije meningsuiting en de vrijheid van (on)geloof. Daar zijn wij alvast wel (heilig) van overtuigd. Voor meer informatie en reacties: Voorzitter en woordvoerder, Sylvain Peeters Tel 0475 42 84 66 voorzitter@demens.nu Onze Belgische samenleving is op relatief korte tijd een smeltkroes geworden van nationaliteiten met daarbij horende verschillende (politieke) visies en levensbeschouwingen. Dat we vandaag in België ons (on)geloof in God mogen kenbaar maken en beleven, is een recht en tegelijk een ongelooflijke luxe, maar zeker geen plicht. De rol van de overheid is hierin bepalend. Vrijheid met grenzenIn ons land bestaan zeven erkende levensbeschouwingen, en die leven tot nu op vreedzame wijze samen, maximaal rekening houdend met de individuele vrijheid. Deze vrijheid wordt echter in verschillende domeinen afgebakend. In de beslotenheid van je eigen huis ben je vrij om te doen en te laten wat je zelf wil. Iets gelijkaardigs geldt binnen de beslotenheid van een ruimte voorzien voor gelijkgezinden (kerk, moskee, tempel). Maar eenmaal buiten, in de publieke ruimte, de ruimte die we delen met anderen, liggen de zaken anders. Daar kan de persoonlijke vrijheid in principe begrensd worden door het feit dat anderen precies hetzelfde recht genieten. Toch wordt ook in de publieke ruimte maximaal rekening gehouden met de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van godsdienstbeleving. Zonder gebruik te maken van geweld of dwang mag men zijn levensbeschouwelijke, ideologische en persoonlijke voorkeuren etaleren en publiek verdedigen. OnpartijdigheidDe heer Mettepenningen maakt zich in zijn opinie (Van God Los? 25/04/2016) zorgen. ?.. er is het groeiend streven in de politieke wereld om neutraliteit te promoten? Hoe zou men de rol van levensbeschouwingen kunnen neutraliseren??Hij zaait hiermee wellicht bewust verwarring. Hij insinueert dat de overheid levensbeschouwingen neutraal wil maken, terwijl het net de overheid is die neutraal moet zijn ten opzichte van de levensbeschouwingen. Dit doet ze door levensbeschouwelijk en ideologisch onbevooroordeeld te zijn en elke zweem van partijdigheid te vermijden. Zij maakt daarom duidelijk onderscheid tussen ?(al dan niet georganiseerde) levensbeschouwing(-en)?, ?staat? en ?samenleving?.Een seculiere – en dus neutrale – samenleving laat levensbeschouwingen niet verdwijnen. Dit staat immers haaks op de vrije meningsuiting en de vrijheid van (on)geloof. Daar zijn wij alvast wel (heilig) van overtuigd. Voor meer informatie en reacties: Voorzitter en woordvoerder, Sylvain Peeters Tel 0475 42 84 66 voorzitter@demens.nu