Nieuws

Weer een lockdown en weinig zicht op een einde aan deze crisis: het doet wat met je. Er zijn al enkele zaken gezegd over de mentale gezondheid van jongeren in lockdown, maar nog lang niet genoeg. Ik geef je daarom graag een blik in mijn persoonlijke leefwereld en gedachten ten tijde van Corona. 

Joke Neels, jongerenconsulent West-Vlaanderen bij deMens.nu

We zitten momenteel in een nieuwe lockdown, ook al kregen we er deze keer een knuffelbuddy bij. Een wijze beslissing, in mijn bescheiden mening, maar is het genoeg? Ik probeer me soms in te beelden hoe het zou zijn moest ik zelf deze harde beslissingen moeten maken en opleggen. Not a fun job. Toch wil ik even proberen een beeld te schetsen van de impact die deze crisis heeft op mij en op anderen in mijn omgeving. Met het volle besef ‘dat het erger zou kunnen’, ‘dat anderen het moeilijker hebben’ en dat men beweert dat ‘jonge mensen niet moeten klagen want zij verbreken de regels het meest’, wil ik graag wat perspectief bieden. Er wordt vaak gezegd: ‘gewoon thuisblijven: zo gemakkelijk is het’, zonder in te zien wat dit dan ook precies inhoudt.

De eerste lockdown

Ter illustratie een fragmentje dat ik schreef in de eerste lockdown:

“De laatste paar weken merk ik dat mijn spreekwoordelijke emmer steeds voller geraakt en ik geen succesvolle manier meer vind om hem te legen. Ik merk dat ik minder geduld heb, minder vrolijk ben, minder goed slaap, steeds moe ben, me nog minder kan concentreren. Ik herken de signalen en weet wat er achter zit: stress, angst en mijn veerkracht die onder druk komt te staan. Ik weet ook wat de ‘oplossingen’ hiervoor zijn: zorgen voor jezelf, ontspanning inbouwen, die dingen doen waarmee je jouw batterij kan opladen, maar die dingen zijn, in mijn geval toch, net diegene die we niet mogen doen.”

Na enkele maanden in lockdown werd het echt heel moeilijk: controle verlies over emoties en overmatig piekeren waren slechts enkele van de nare bijwerkingen van de crisis. Voor sommigen was het een tijd van rust, van tijd voor jezelf, van puzzels maken en gezelschapsspelletjes spelen. Voor anderen een scène uit ‘the leftovers’: bevreemdend, onbevattelijk, oorverdovend stil. De herinneringen van de eerste lockdown zijn herkenbaar in de tweede.

Een jaar zonder Corona

Nu zijn we het einde van 2020 aan het naderen. Een jaar als geen ander voor ons. Laat mij dus even schetsen hoe mijn jaar zou geweest zijn zonder Corona:

Ik zou elke week afspreken met familie of vrienden of beiden, om de week eens lang op café blijven plakken en gaan dansen. Comedy shows, muziekoptredens, folkbals (zoals Boombal), gaan bowlen en poolen en picknicken. Vanaf mei start de kick-off van een zomer vol festivals en evenementen: Red Rock Rally, Feest in ‘t park, Signaal, Benenwerk, Gentse Feesten, verjaardagsfeesten, misschien ook een groter festival meepikken zoals Couleur Café of Werchter. Lange, diepe gesprekken en uitbundig gelach terwijl ik met een grote bende vrienden met dikke truien tot in de vroege uurtjes blijf zitten in de parken in Brugge. Sleepovers, reisjes, wafelbak met de familie. Gaan kamperen in de Ardennen of Frankrijk of gelijk waar. Salsa dansen, theater spelen, badmintonnen, varen op bootjes en wijn gaan proeven. Halloween parades en driekoningenbals, vrienden op kot gaan bezoeken en met familie knuffelen op Kerst. Mijn batterij laad ik op door anderen te zien en met hen te spreken, te dansen, te zingen en te knuffelen. Door de nabijheid en affectie van álle mensen die ik graag zie.

In mijn ‘normale’ leven is er bijna geen enkel weekend dat ik alleen of slechts met één extra persoon spendeer.

Laat me dus even, met nadruk, uitleggen dat ‘blijf gewoon in uw kot’ een jaar lang niet gewoon ‘een beetje rustiger doen’ is. Het is de (bijna) volledige ontmanteling van het sociale leven zoals we het kennen en gewend zijn. Een sociaal leven dat rijk gevuld en gevarieerd is, één waar we constant het gezelschap willen van vrienden, waar we uitdaging zoeken, nieuwe ervaringen willen opdoen, nieuwe werelden willen ontdekken. Want dát maakt ons gelukkig.

Getuigenissen

Dus wanneer je denkt ‘waarom hebben jongeren het moeilijk? Hebben zij echt wel te klagen?’, wanneer we het moeilijk hebben en je kunt niet begrijpen waarom, denk dan aan de getuigenissen van jongeren online of in jouw omgeving en denk hopelijk ook even aan de ervaring die ik deel.

Neen, ik weet het zelf niet beter en ik zou zelf niet in de schoenen van beleidsmakers willen staan. Neen, ik ben niet aan het ‘overdrijven’. Ja, ik mag van geluk spreken dat ik een job heb, dat ik een huis heb, dat ik niet ziek of economisch kwetsbaar ben. Ja, deze crisis heeft een grotere impact op mijn leven en op het leven van mijn naasten dan je zou denken.

In september 2020 organiseerde ik samen met huisvandeMens Brugge het kunstevenement: “Leven in quarantaine” met als doel de stem van creatieve jongeren te laten horen over de lockdown in het voorjaar van 2020. Met elf waren ze uiteindelijk en ze creëerden prachtige werken: van schilderijen en kalligrafie tot videografie, comedy, storytelling, dans en poëzie. Ben jij benieuwd wat deze jongeren brachten? Neem dan een kijkje op de website: www.leveninquarantaine.be, waar je alle performances en werken kunt (her)bekijken.

Dit artikel is geschreven voor het tijdschrift ‘Sprokkel’ en wordt gepubliceerd in de wintereditie 2020 op www.vrijzinnigwestvlaanderen.be.

foto’s © Shutterstock