Nieuws

Opgelet! Dit is een gearchiveerd bericht. Het is mogelijk dat er belangrijke afbeeldingen, links en/of video’s ontbreken.

Opinie verschenen in de (s)preekstoel van Knack.be ‘In welke mate kan een geloofsgemeenschap zijn druk uitoefenen in zorginstellingen over een dergelijke belangrijke maatschappelijke materie?’ vraagt Sylvain Peeters van deMens.nu na de stellingname van het Vaticaan tegen de Belgische Broeders van Liefde. De Belgische Broeders van Liefde laten voortaan euthanasie toe in hun psychiatrische instellingen. Dit bericht werd bekend gemaakt op 25 april 2017. De Broeders van Liefde gaven dus toe dat ze 15 jaar lang de democratisch gestemde euthanasiewet niet toepasten in hun instellingen. Sinds de veroordeling van een zorgcentrum in Diest in 2016 voor de weigering van euthanasie in het wooncentrum Sint Augustinus in 2011 is het duidelijk dat zorginstellingen dit recht niet hebben. Aanvankelijk werd dit nieuwsbericht van de Broeders van Liefde toch redelijk positief onthaald, doch met de bemerking dat we waakzaam moeten zijn voor de ‘concretisering van de bestaande richtlijn’. Zo stelde Wim Distelmans, titularis van de leerstoel ‘Waardig Levenseinde ‘ van de Mens.nu in De Morgen van 26 april 2017 het volgende:’Uit rapporteringen van de LEIF-artsen leren we immers dat in diverse ziekenhuizen en woon-zorgcentra de uitvoering van euthanasie – zacht uitgedrukt – nog altijd erg moeilijk ligt. Hoewel óók deze instellingen officieel beweren euthanasie toe te laten. Allerhande vertragingsmanoeuvres, zoals het wachten op de toelating van de ethische commissie van het ziekenhuis of het verplicht doorlopen van alle mogelijkheden van palliatieve zorg – de zogenaamde ‘palliatieve filter’ -, maken de toepassing van euthanasie in de praktijk vaak onmogelijk of hebben als gevolg dat de patiënt al ‘spontaan’ of door zelfdoding is overleden. De visietekst van de Broeders van Liefde is echter wél interessant omdat ze hiermee formeel erkennen dat psychiatrische patiënten niet alleen ondraaglijk, uitzichtloos kunnen lijden, maar vooral dat ze ook als ongeneeslijk – uitbehandeld – kunnen worden beschouwd. Dit zal zeker bijdragen om het taboe van euthanasie in de psychiatrie – fel aanwezig bij veel professionelen – op te heffen.” De afgelopen dagen lezen we in de pers dat ” Het Vaticaan duidelijk stelling neemt naar aanleiding van de euthanasienota van de organisatie Broeders van Liefde in België. De Congregatie voor de Geloofsleer wijst op de onverenigbaarheid met de leer van de kerk. Die voor de Instituten van Godgewijd Leven vraagt generaal-overste René Stockman de nodige maatregelen te nemen. Anders dreigt uitsluiting voor de Belgische tak van de Broeders van Liefde. Die krijgt een maand de tijd om zich te conformeren.” Hommeles dus binnen de katholieke kerk. Geloof boven de wet? Maar we vragen ons toch af of dit binnen de interne keuken van de kerk blijft want: Welke invloed heeft een geloofsgemeenschap over het uitvoeren van een democratisch gestemde wet? In welke mate kan een geloofsgemeenschap zijn druk uitoefenen in zorginstellingen over een dergelijke belangrijke maatschappelijke materie? In hoeverre staat het geloof boven de wet? In hoeverre kan een burger in een rechtsstaat zelf beschikken over zijn levenseinde? Een burger kan dit: De patiëntenrechtenwet van 2002 was een mijlpaal voor de burger als patiënt. Er werden een aantal afdwingbare rechten vastgelegd: het recht op informatie, het recht op het geven van een toestemming voor een behandeling en dus ook het recht om een behandeling te weigeren. Ook de wetten betreffende euthanasie en palliatieve zorg werden in 2002 goedgekeurd. Respect voor recht op zelfbeschikking Het is dus van essentieel belang dat het recht op zelfbeschikking gerespecteerd wordt en dat we als patiënt de garantie hebben dat de uitvoering van deze handeling correct gebeurt. Het is maar al te schrijnend dat mensen in een zeer kwetsbare positie geen duidelijkheid hebben over hun levenseinde. Bij de opvolging van euthanasievragen bij psychiatrisch lijden passen artsen – rekening houdende met de verschillende zorgvuldigheidscriteria- ,nauwgezet de bestaande wetgeving toe. Wetten ontfermen zich over ons De democratisch gestemde wetten geven ons de garantie over het recht om zelf beslissingen te nemen over een waardig levenseinde. Euthanasie vormt slechts één van de mogelijke beslissingen van het levenseinde. De andere levenseindebeslissingen o.a. palliatieve sedatatie, stoppen of het niet opstarten van een behandeling,… zouden op een identieke manier dienen uitgeoefend en geregistreerd te worden. Dit opdat alle beslissingen op een open wijze kunnen gebeuren met een maximale garantie voor het respect van de patient en zijn autonomie. Deze wetten ontfermen zich over ons. Wij hopen dat deze wetten met de nodige transparantie en zonder paternalisme ook toegepast worden. Sylvain Peeters-voorzitter deMens.nu Opinie verschenen in de (s)preekstoel van Knack.be ‘In welke mate kan een geloofsgemeenschap zijn druk uitoefenen in zorginstellingen over een dergelijke belangrijke maatschappelijke materie?’ vraagt Sylvain Peeters van deMens.nu na de stellingname van het Vaticaan tegen de Belgische Broeders van Liefde. De Belgische Broeders van Liefde laten voortaan euthanasie toe in hun psychiatrische instellingen. Dit bericht werd bekend gemaakt op 25 april 2017. De Broeders van Liefde gaven dus toe dat ze 15 jaar lang de democratisch gestemde euthanasiewet niet toepasten in hun instellingen. Sinds de veroordeling van een zorgcentrum in Diest in 2016 voor de weigering van euthanasie in het wooncentrum Sint Augustinus in 2011 is het duidelijk dat zorginstellingen dit recht niet hebben. Aanvankelijk werd dit nieuwsbericht van de Broeders van Liefde toch redelijk positief onthaald, doch met de bemerking dat we waakzaam moeten zijn voor de ‘concretisering van de bestaande richtlijn’. Zo stelde Wim Distelmans, titularis van de leerstoel ‘Waardig Levenseinde ‘ van de Mens.nu in De Morgen van 26 april 2017 het volgende:’Uit rapporteringen van de LEIF-artsen leren we immers dat in diverse ziekenhuizen en woon-zorgcentra de uitvoering van euthanasie – zacht uitgedrukt – nog altijd erg moeilijk ligt. Hoewel óók deze instellingen officieel beweren euthanasie toe te laten. Allerhande vertragingsmanoeuvres, zoals het wachten op de toelating van de ethische commissie van het ziekenhuis of het verplicht doorlopen van alle mogelijkheden van palliatieve zorg – de zogenaamde ‘palliatieve filter’ -, maken de toepassing van euthanasie in de praktijk vaak onmogelijk of hebben als gevolg dat de patiënt al ‘spontaan’ of door zelfdoding is overleden. De visietekst van de Broeders van Liefde is echter wél interessant omdat ze hiermee formeel erkennen dat psychiatrische patiënten niet alleen ondraaglijk, uitzichtloos kunnen lijden, maar vooral dat ze ook als ongeneeslijk – uitbehandeld – kunnen worden beschouwd. Dit zal zeker bijdragen om het taboe van euthanasie in de psychiatrie – fel aanwezig bij veel professionelen – op te heffen.” De afgelopen dagen lezen we in de pers dat ” Het Vaticaan duidelijk stelling neemt naar aanleiding van de euthanasienota van de organisatie Broeders van Liefde in België. De Congregatie voor de Geloofsleer wijst op de onverenigbaarheid met de leer van de kerk. Die voor de Instituten van Godgewijd Leven vraagt generaal-overste René Stockman de nodige maatregelen te nemen. Anders dreigt uitsluiting voor de Belgische tak van de Broeders van Liefde. Die krijgt een maand de tijd om zich te conformeren.” Hommeles dus binnen de katholieke kerk. Geloof boven de wet? Maar we vragen ons toch af of dit binnen de interne keuken van de kerk blijft want: Welke invloed heeft een geloofsgemeenschap over het uitvoeren van een democratisch gestemde wet? In welke mate kan een geloofsgemeenschap zijn druk uitoefenen in zorginstellingen over een dergelijke belangrijke maatschappelijke materie? In hoeverre staat het geloof boven de wet? In hoeverre kan een burger in een rechtsstaat zelf beschikken over zijn levenseinde? Een burger kan dit: De patiëntenrechtenwet van 2002 was een mijlpaal voor de burger als patiënt. Er werden een aantal afdwingbare rechten vastgelegd: het recht op informatie, het recht op het geven van een toestemming voor een behandeling en dus ook het recht om een behandeling te weigeren. Ook de wetten betreffende euthanasie en palliatieve zorg werden in 2002 goedgekeurd. Respect voor recht op zelfbeschikking Het is dus van essentieel belang dat het recht op zelfbeschikking gerespecteerd wordt en dat we als patiënt de garantie hebben dat de uitvoering van deze handeling correct gebeurt. Het is maar al te schrijnend dat mensen in een zeer kwetsbare positie geen duidelijkheid hebben over hun levenseinde. Bij de opvolging van euthanasievragen bij psychiatrisch lijden passen artsen – rekening houdende met de verschillende zorgvuldigheidscriteria- ,nauwgezet de bestaande wetgeving toe. Wetten ontfermen zich over ons De democratisch gestemde wetten geven ons de garantie over het recht om zelf beslissingen te nemen over een waardig levenseinde. Euthanasie vormt slechts één van de mogelijke beslissingen van het levenseinde. De andere levenseindebeslissingen o.a. palliatieve sedatatie, stoppen of het niet opstarten van een behandeling,… zouden op een identieke manier dienen uitgeoefend en geregistreerd te worden. Dit opdat alle beslissingen op een open wijze kunnen gebeuren met een maximale garantie voor het respect van de patient en zijn autonomie. Deze wetten ontfermen zich over ons. Wij hopen dat deze wetten met de nodige transparantie en zonder paternalisme ook toegepast worden. Sylvain Peeters-voorzitter deMens.nu