Nieuws

Opgelet! Dit is een gearchiveerd bericht. Het is mogelijk dat er belangrijke afbeeldingen, links en/of video’s ontbreken.

De polarisering tussen voor- en tegenstanders van euthanasie wordt weer op de spits gedreven in de media. Het volstaat om een open brief te lanceren en men krijgt direct een forum. Bij lectuur van de open brief (De Morgen 8/12) waarbij men euthanasie op basis van louter psychisch lijden ten gevolge van een ongeneeslijke psychiatrische aandoening in ons land zou willen verbieden stellen we ons een aantal vragen. Bovendien bestaat er ook veel louter psychisch lijden ten gevolge van ongeneeslijke fysieke aandoeningen zoals bijvoorbeeld kanker. De ondertekenaars hebben het over de banalisering van euthanasie op grond van psychisch lijden alleen. Euthanasie bij psychisch lijden blijft voor velen een taboeonderwerp. Euthanasie bij psychisch lijden wordt echter niet zomaar toegepast. Het gaat hier niet om een gewone depressie. Het gaat om mensen die jarenlang verschillende therapieën ondergingen bij verschillende therapeuten, diverse medicatie kregen, talrijke opnames kenden en suïcidepogingen. Bij de uitklaring van de euthanasievraag van zo iemand die omwille van ondraaglijk psychisch lijden de vraag stelt wordt zeer nauwgezet omgegaan. Dergelijke uitklaring vraagt de nodige tijd en kan meer dan een jaar duren. Er is dus zeker geen sprake van een banale procedure. We krijgende indruk dat sommige hulpverleners het moeilijk hebben met het zelfbeschikkingsrecht van de patiënten en ervan uitgaan dat er altijd nog een therapie mogelijk is. Zo gelooft professor Bazan niet in woorden als uitbehandeld of therapieresistent bij psychische klachten die niet het gevolg zijn van fysieke aandoeningen. Volgens ons belanden we dan in een vorm van therapeutische hardnekkigheid. Zeker wanneer professor Bazan beweert dat men maar alle mogelijke kansen heeft benut als men alle mogelijke therapeuten heeft geprobeerd. Professor Bazan deelt mee dat zij als klinisch psycholoog en therapeute nooit zelf een euthanasievraag kreeg. Men moet natuurlijk ook de gestelde vraag willen horen. De geschiedenis herhaalt zich. In het verleden waren er ook artsen die nooit euthanasievragen kregen van patiënten met somatische aandoeningen. Door het in gesprek gaan met de lijdende uitbehandelde patiënt worden suïcides voorkomen en worden soms nog nieuwe behandelingen aangevat. De zekerheid dat er een uitstapmogelijkheid is laat bepaalde mensen toe om toch nog verder te gaan. We krijgen het gevoel dat de ondertekenaars het begrip zelfbeschikking en autonomie van de patiënt miskennen. Zelfbeschikkingsrecht is niet absoluut, omdat het tot gevolg kan hebben dat mensen in een zelfde situatie een andere keuze kunnen maken. Het is absoluut op het persoonlijke vlak, niet in maatschappelijk opzicht. Vergeten we ook niet dat niet alleen de euthanasiewet gebaseerd is op het recht op eigen keuze, maar ook de wet betreffende de rechten van de patiënt die ons zelfs toelaat om bepaalde behandelingen te weigeren. Dit weigeringsrecht is trouwens wettelijk afdwingbaar. We staan huiverig tegen elke vorm van paternalisme. De bevolking heeft ook een duidelijke menig over de problematiek van psychisch lijden. Eind 2011 werd in de Benelux een representatief bevolkingsonderzoek uitgevoerd in opdracht van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE). De resultaten werden vervolgens voorgesteld op de conferentie ?Levenseinde? van het Benelux parlement (www.benelux-parlement.eu): 74 procent van de Belgen vindt euthanasie toelaatbaar bij chronische, uitbehandelde en wilsbekwame psychiatrische patiënten die ondraaglijk lijden. Een voorstel van schrapping van de bestaande mogelijkheid in de euthanasiewet is dan ook onaanvaardbaar. Het werken met cijfers om de toegestane dossiers (5 zoals Professor Stephan Claes suggereert) is volgens ons uit den boze. Levenseindevragen laten zich niet contingenteren in bepaalde cijfers die volgens sommigen gerechtvaardigd zijn. Iedere gestelde vraag moet, zoals nu reeds gebeurt, op een oordeelkundige manier uitgeklaard worden. Sylvain Peeters Voorzitter deMens.nu ? Unie Vrijzinnige Verenigingen vzw De polarisering tussen voor- en tegenstanders van euthanasie wordt weer op de spits gedreven in de media. Het volstaat om een open brief te lanceren en men krijgt direct een forum.Bij lectuur van de open brief (De Morgen 8/12) waarbij men euthanasie op basis van louter psychisch lijden ten gevolge van een ongeneeslijke psychiatrische aandoening in ons land zou willen verbieden stellen we ons een aantal vragen. Bovendien bestaat er ook veel louter psychisch lijden ten gevolge van ongeneeslijke fysieke aandoeningen zoals bijvoorbeeld kanker.De ondertekenaars hebben het over de banalisering van euthanasie op grond van psychisch lijden alleen. Euthanasie bij psychisch lijden blijft voor velen een taboeonderwerp. Euthanasie bij psychisch lijden wordt echter niet zomaar toegepast. Het gaat hier niet om een gewone depressie. Het gaat om mensen die jarenlang verschillende therapieën ondergingen bij verschillende therapeuten, diverse medicatie kregen, talrijke opnames kenden en suïcidepogingen. Bij de uitklaring van de euthanasievraag van zo iemand die omwille van ondraaglijk psychisch lijden de vraag stelt wordt zeer nauwgezet omgegaan. Dergelijke uitklaring vraagt de nodige tijd en kan meer dan een jaar duren. Er is dus zeker geen sprake van een banale procedure.We krijgende indruk dat sommige hulpverleners het moeilijk hebben met het zelfbeschikkingsrecht van de patiënten en ervan uitgaan dat er altijd nog een therapie mogelijk is. Zo gelooft professor Bazan niet in woorden als uitbehandeld of therapieresistent bij psychische klachten die niet het gevolg zijn van fysieke aandoeningen. Volgens ons belanden we dan in een vorm van therapeutische hardnekkigheid. Zeker wanneer professor Bazan beweert dat men maar alle mogelijke kansen heeft benut als men alle mogelijke therapeuten heeft geprobeerd.Professor Bazan deelt mee dat zij als klinisch psycholoog en therapeute nooit zelf een euthanasievraag kreeg. Men moet natuurlijk ook de gestelde vraag willen horen. De geschiedenis herhaalt zich. In het verleden waren er ook artsen die nooit euthanasievragen kregen van patiënten met somatische aandoeningen. Door het in gesprek gaan met de lijdende uitbehandelde patiënt worden suïcides voorkomen en worden soms nog nieuwe behandelingen aangevat. De zekerheid dat er een uitstapmogelijkheid is laat bepaalde mensen toe om toch nog verder te gaan.We krijgen het gevoel dat de ondertekenaars het begrip zelfbeschikking en autonomie van de patiënt miskennen. Zelfbeschikkingsrecht is niet absoluut, omdat het tot gevolg kan hebben dat mensen in een zelfde situatie een andere keuze kunnen maken. Het is absoluut op het persoonlijke vlak, niet in maatschappelijk opzicht. Vergeten we ook niet dat niet alleen de euthanasiewet gebaseerd is op het recht op eigen keuze, maar ook de wet betreffende de rechten van de patiënt die ons zelfs toelaat om bepaalde behandelingen te weigeren. Dit weigeringsrecht is trouwens wettelijk afdwingbaar.We staan huiverig tegen elke vorm van paternalisme. De bevolking heeft ook een duidelijke menig over de problematiek van psychisch lijden. Eind 2011 werd in de Benelux een representatief bevolkingsonderzoek uitgevoerd in opdracht van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE). De resultaten werden vervolgens voorgesteld op de conferentie ?Levenseinde? van het Benelux parlement (www.benelux-parlement.eu): 74 procent van de Belgen vindt euthanasie toelaatbaar bij chronische, uitbehandelde en wilsbekwame psychiatrische patiënten die ondraaglijk lijden. Een voorstel van schrapping van de bestaande mogelijkheid in de euthanasiewet is dan ook onaanvaardbaar.Het werken met cijfers om de toegestane dossiers (5 zoals Professor Stephan Claes suggereert) is volgens ons uit den boze. Levenseindevragen laten zich niet contingenteren in bepaalde cijfers die volgens sommigen gerechtvaardigd zijn. Iedere gestelde vraag moet, zoals nu reeds gebeurt, op een oordeelkundige manier uitgeklaard worden.Sylvain Peeters Voorzitter deMens.nu ? Unie Vrijzinnige Verenigingen vzw