fbpx
deMens.nu

She Did It Her Way

Jongeren aan het woord

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg8 nr4

Jongeren en sociale media gaan samen als confituur en pindakaas. Tot grote ergernis van ouders die zich afvragen wat er zo sociaal is aan een tiener die urenlang naar een levenloos kastje staart. In het volgende kortverhaal wil Esther De Reys, 25 jaar, van jeugd- en cultuurvereniging AmuseeVous aantonen dat sociale media wel een positieve rol te spelen hebben. Iedereen digitaal en voor eeuwig online. Dat wordt vreemd zodra je een dierbare verliest.

Esther De Reys

Het is 19 mei ’s ochtends, wanneer Sara’s moeder sterft. Haar dood komt, ondanks haar aanslepende ziekte, toch onverwacht. Sara dacht nog een duizendtal ochtenden wakker te worden met het vooruitzicht haar moeder aan de ontbijttafel te zien, maar dat mag niet zijn. Het is moeilijk te geloven dat ze haar moeder gisterenavond voor het laatst heeft gezien, heeft vastgehouden, heeft gezegd dat ze van haar hield.

Ze weet niet goed waar ze troost moet halen. Haar vader en zus begrijpen wat ze doormaakt, maar ook zij zijn op zoek naar een houvast om de herinneringen niet door hun vingers te laten glippen. Ze hebben steun aan elkaar, maar dat is niet altijd genoeg.

Op de dag van de begrafenis deelt Sara op haar Facebookprofiel een filmpje van Frank Sinatra’s My Way, het lievelingsliedje van haar mama. Ze schrijft er een variant op Sinatra’s tekst bij:

She’s lived a life that’s full
She’s traveled each and every highway
But more, much more than this
She did it her way ❤️

Zo probeert ze haar verdriet van zich af te schrijven. Eronder ziet ze hoe 256 mensen een reactie nalaten:

“Heel veel sterkte en een dikke knuffel voor jullie allemaal!”
“Wij denken aan jullie. Als we iets voor jullie kunnen doen … Weet dat onze deur altijd openstaat.”
“Je weet me te vinden als je me nodig hebt, hè? 😘”
“Ik denk aan jullie vandaag …❤️”
“Ik heb hier geen woorden voor. Ik denk aan je, Sara. Hou vast aan de mooie herinneringen met je mama.”

Terwijl je vroeger je herinneringen enkel in een dagboek kon neerschrijven en je foto’s alleen aan dierbare vrienden kon laten zien, kan je nu alles in enkele klikken met de hele wereld delen

En vasthouden aan herinneringen is wat ze doet. Ze bekijkt dagelijks foto’s van haar moeder, ze hunkert ernaar haar glimlach te zien, haar bevroren levendigheid, het geluk dat ze kon uitstralen. Haar computer bevat honderden foto’s van kerstmissen, verjaardagen, vakanties. Zoveel herinneringen waar haar moeder deel van uitmaakt. Sara kan niet geloven dat er geen nieuwe meer zullen bijkomen.

Het Facebookprofiel van haar moeder staat nu online “ter nagedachtenis van” en bevat nog honderden foto’s. Sara surft er vaak naartoe, om herinneringen op te halen, maar ook met de intentie om een berichtje te posten. Er is zoveel dat ze nog aan (en over) haar mama wil vertellen. Tot nu toe heeft zo nog steeds niet op de knop ‘plaatsen’ durven drukken. Ze weet niet zo goed wat haar tegenhoudt.

Een van haar vriendinnen, Miriam, verloor vier jaar geleden haar broer. Zij post dagelijks iets over hem op sociale media. “Dat heeft”, zegt ze, “een persoonlijke en een publieke reden.” Ze probeert enerzijds om haar herinneringen aan hem te bewaren, ze documenteert haar eigen leven. Anderzijds kan ze zo aan de wereld laten zien wat er in haar omgaat, dat ze haar broer nog steeds mist, dat het nog altijd pijn doet om hem te missen. Terwijl ze vroeger haar herinneringen enkel in een dagboek kon neerschrijven en haar foto’s alleen aan dierbare vrienden kon laten zien, kan ze nu alles in enkele klikken met de hele wereld delen. Die combinatie van het persoonlijke en het publieke maakt sociale media zo onmisbaar.

Toch is Sara geremd om iets te delen. De berichten die ze wil schrijven zijn aan haar moeder gericht en die is er niet meer. Zij zal er nooit meer op kunnen reageren. Zij zal de berichten nooit meer kunnen liken. Daardoor lijkt het doel van haar berichten wat verloren te gaan. Dat ze rouwt om haar moeder uit ze liever in persoonlijke kring.

Enkele maanden later, op 30 november, is het haar moeders verjaardag. Haar zus Liselotte deelt een foto van hun moeder op Instagram, genomen tijdens de laatste vakantie die ze samen hebben gehad:

“Mama, ik mis je.”

Door herinneringen met zoveel mogelijk andere mensen te delen, slagen we erin onze doden levend te houden en niet te vergeten. Ook sociale media kunnen daartoe bijdragen

Het breekt Sara’s hart, nog even hard als op die 19de mei. En ook dat van de 137 mensen die de post liken en reageren. Dat het er geen 256 meer zijn, verontwaardigt Sara een beetje. Waarom zijn het er nu minder dan wanneer het verdriet nog recent was? Het lijkt alsof steeds minder mensen geven om het verlies dat zij en haar familie hebben geleden en nog steeds lijden. Haar moeder is dan wel dood, maar voor Sara is het enorm belangrijk dat ze niet wordt vergeten. Ze haalt zich op aan de reacties onder de foto:

“Gelukkige verjaardag aan je mama. We missen haar enorm.”
“Wat een gemis … nog steeds … wij denken aan jullie.”

Niet iedereen is hun mama vergeten en Sara is vastbesloten om dat ook niet te laten gebeuren. Ze schrijft steeds meer online berichten over haar moeder, om zo de herinnering levend te houden. Ongeveer een jaar na haar dood, op moederdag, laat ze het volgende bericht na:

“Mama, waar je ook bent, ik denk aan jou. We vieren jou vandaag onder ons, met een glas cava en een lekker stuk chocoladetaart, zoals je het het liefst had. Woorden schieten altijd te kort om te beschrijven hoe hard ik je mis, maar vooral vandaag. Hoe moeten we verder zonder je gniffellachjes, je dikke knuffels en je onvoorwaardelijke steun? Ik ken het antwoord op die vraag nog altijd niet, maar weet wel, mama: we zullen je altijd blijven vieren. ❤️”

Hoewel ze er niet meer is, blijft ze haar moeder en verdient ze een plaats tussen alle andere moederdagberichten op sociale media, vindt Sara. Ze weet wel dat haar mama het bericht niet kan lezen, maar zoveel anderen lezen het wél. Zoveel anderen laten haar weten dat ze er voor haar zijn, dat ze haar moeder nog steeds niet vergeten zijn, dat ze haar nog altijd missen. Dat doet deugd. Dat is waarom Sara, net als vele anderen die ooit iemand verloren zijn, haar verdriet blijft delen op sociale media. Het helpt haar niet alleen om haar verdriet te verwerken en haar herinningeren levend te houden, maar tegelijkertijd hoopt ze zo de herinnering aan haar mama ook bij anderen levend te houden.

Iemand is pas echt weg als niemand nog aan hem of haar denkt. Door herinneringen met zoveel mogelijk andere mensen te delen, slagen we erin onze doden levend te houden en niet te vergeten.

Met dank aan Zoë Martin en Nena Vandeweerdt. Vrij geïnspireerd op verschillende berichten van Facebook en Instagram. Elke gelijkenis met bestaande personen is louter toevallig.