Doordouwers, ambitieus en strijdvaardig
Column verschenen in deMens.nu Magazine jg10 nr2
Kurt Van Eeghem
Het is lente, de tweede coronalente. Het voorbije jaar werkte Tom als een gek. Elke dag begon om halfzeven met een zeurende wekker. Dan klapte hij de computer open, las honderden mails en opende de eerste vergadering. Rond halftien ’s avonds ging de pc weer dicht, scrolde Tom door het nieuws, keek nog een uurtje naar wat flauwekul op tv en ging slapen. Zeven op zeven, week na week, maand na maand. Ik kan het weten, Tom is mijn man.
Het stopte nooit, nog steeds niet. Taskforce, overheden, politici, ziekenhuizen, koepels, epidemiologen, statistici, vaccinologen, de eerste lijn en nog wat andere lijnen … vergaderen, vergaderen, vergaderen. Het vulde de ene helft van de werkdag. De andere helft was er voor het verwerken van alle beslissingen, samen met de collega’s, en het klaarstomen van de ‘vloer’.
Mijn bewondering voor de ‘ambtenaar’ groeide dag na dag, vergadering na vergadering. Wie zich De collega’s op de BRT herinnert, houdt een knullig beeld over aan het begrip ‘ambtenaar’: grijze burgers die de kantjes eraf lopen, stofjasvolk, boterhammendozen, pennenlikkers, zuurpruimen. Quod non.
De ambtenaren die hier dagelijks het computerscherm vullen zijn stuk voor stuk doordouwers, hoogopgeleid, plichtsbewust en altijd bereikbaar. De collega’s kennen geen weekends, al een vol jaar niet. Ze blijven niet alleen continu oproepbaar, ze staan ook permanent op scherp. Covid-19 is een strijd op leven en dood. De betrokken ambtenaren beseffen dat zeer goed. Het bepaalt hun Sein und Werden. Ik hoorde af en toe gelach tussen de bittere ernst, maar ook soms tranen van machteloosheid. Dan was de energie op en waren ze boos, maar veel vaker klonken ze zielsgelukkig omdat hun plannen werkten. En altijd bleven ze ambitieus en strijdvaardig.
Dag na dag kregen de ‘ambtenaren’ ervan langs in de kranten. Volkomen onterecht, maar de kolommen moeten gevuld en schandalen (schandaaltjes) verkopen beter dan de saaie waarheid. Nooit verkochten de media meer onzin dan het voorbije jaar. Op elke slak strooiden ze zout, vieze pekel waarvan het zuur diep in de huid van de ambtenaren schrijnde. Al te vaak kwam dat getoeter uit hoeken waar ‘kennis van zaken’ of ‘enige nuance’ volledig ontbrak. De meest idiote kwakkels werden met steeds grotere stelligheid verkocht.
Ik zette koffie, schoof een lekkere maaltijd naast de computer, deed de was en de plas, en werkte ondertussen aan een boek over het Litouwse genie Mikalojus Konstantinas Čiurlionis. Ik kan je verzekeren dat het een geweldig boek wordt. De dadendrang van Tom en zijn collega’s inspireerde mij. Ik voelde mij verplicht om de tijd zinnig in te vullen.
Soms, op een zonnige zondag, sleurde ik Tom weg van de computer voor een wandeling in het bos om de hoek. Ook dan bleef hij connected via de iPhone met witte ‘oortjes’ en microfoontje. Soms hoorde ik “… die vaccins kunnen dan …” of “… het ziekenhuis is verwittigd …”, terwijl een waterwulp of een kuifeend over de vijver streek. Ik moest hem toch een paar uur per week de deur uit krijgen. Er passeerden te veel weken waarin hij niemand ‘live’ zag, echt niemand, alleen collega’s en overheden in vakjes op het scherm.
Toen het flink sneeuwde, heeft Tom er niets van gemerkt. Toen de krokussen hun kopje boven de grond tilden, wist Tom van niets. Een enkele keer kon hij zijn geluk niet op omdat een uur in de agenda ‘leeg’ bleef, een ‘volledig’ uur. Dan lunchten we samen tot de telefoon hem naar een vergadering leidde. Er zijn veel Tommen. Ze hebben een gezin en kinderen. Hoe ze dat managen is me een raadsel.
De ambtenaren redden het land, maar moeten gedurig bakken bagger incasseren. Dat maakt me boos. Daarom roep ik luid en duidelijk: “Lang leve de ambtenaren, het zijn toppers.” En wat ben ik trots op mijn Tom.
Foto bovenaan © Isabelle Pateer
Kurt Van Eeghem is presentator, acteur en schrijver. Meer lezen?
