Berichten van Ben

11 januari 2022 / Achter tralies/Column/Magazine

Met gemengde gevoelens

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg11 nr1. Lees hier meer columns.

Ben

Tel ik mee en zo ja, hoe dan? Komt er een einde aan en wanneer dan? De grootste kwelling voor mij is dat er op de afdeling steeds wel één persoon is (en meestal meer dan één) die in niet-coronatijden (nu zijn alle uitgaansvergunningen en verloven tot nader order opgeschort) wekelijks een uitgaansvergunning en vervolgens ook verlof geniet. In een kleine ‘leefgroep’ valt dat op.

Na verloop van tijd, en dat verschilt van individu tot individu, gaat die persoon weg en wordt de lege cel door iemand anders opgevuld. Als je jaren op een afdeling vertoeft, zie je dus geleidelijk aan een komen en gaan van mensen. Zij hebben ook jaren op die eerste uitgaansvergunning (en/of dat verlof) gewacht en ze hebben er de mond van vol wanneer het eindelijk zover is. Het is niet gemakkelijk om telkens geconfronteerd te worden met datgene waarnaar je innig verlangt, maar wat je steeds wordt ontzegd.

Ach ja, soms moet een mens zichzelf tot de orde roepen en zijn situatie tot de kern herleiden. De kern is laakbaar gedrag dat tot opsluiting heeft geleid en wie zijn billen brandt …

U zal onderhand ook wel begrepen hebben dat ‘onzen Ben’ niet voor fietsendiefstal of foutparkeren zit. De details dien ik u te besparen, maar laat het geweten zijn dat er thans nog menig land me maar wat graag door steniging, ophanging of dodelijke inspuiting het hoekje om zou helpen. Een dergelijk antwoord op voormalige halsmisdaden bieden we in onze contreien niet meer. Niet tot ieders genoegen, meen ik te mogen stellen.

Persoonlijk heb ik er gemengde gevoelens bij, wat u mogelijk verbaast. Hoewel ik voornamelijk positief en optimistisch in het leven sta en, wanneer ik de balans opmaak, best wel wat zegeningen kan tellen, stel ik mij bijwijlen de vraag of het niet voor alle betrokken partijen eenvoudiger zou zijn om voor de korte pijn te gaan.

Gelukkig kijkt mijn cel uit op het oosten en wordt mijn vrolijkheid ’s ochtends aangesterkt door de immer weerkerende zonsopgang. Steeds een variatie op een thema dat me blijft aangrijpen en me vooral in de lente en de zomer van enige vitaliteit voorziet.

Vroeger in het ouderlijke huis zag mijn kamer ook uit op het oosten en al was ik me er toen niet zo van bewust dat het me raakte, nu denk ik soms terug aan het ‘ochtendchorus’ van de mussen die zich in de klimop en de haag hadden gevestigd. Het krieken van de dag was het startschot voor hun bedrijvigheid en het ermee gepaard gaande gekwetter. In mijn tienerjaren verwenste ik hen vaak omdat ze me in mijn ritme stoorden. Nu weet ik dat mijn lange uitslapen onnatuurlijk was en mis ik hen, mis ik thuis in zijn geheel, hoewel die plek geen thuis meer is of nooit meer zal zijn.

Mijn domicilie staat op het adres van de gevangenis, hoe fout is dat? Onlangs (dat kan intussen meer dan een jaar geleden zijn, na lange tijd wordt het moeilijk om gebeurtenissen op een tijdlijn te plaatsen) kwam men mij zeggen dat mijn identiteitskaart was vervallen en of ik die even wilde vernieuwen. Waarom zou ik een geldige identiteitskaart nodig hebben? Om ze de komende jaren in een kluis op de griffie te laten vervallen zonder ze ooit nodig te hebben en ze vervolgens weer te vernieuwen? Dat lijkt me al even zinnig als de Vlaamse overheid die gedetineerden belastingen oplegt. Onzinnig maar waar, spijtig genoeg. Daarover volgende keer meer.