Fata Tropicana

14 april 2022 / Dossier/Interview/Magazine

Leven in het hier en nu

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg11 nr2. Lees hier meer artikels over ‘angst’.

De West-Vlaamse Wannes en Julie zwerven nu al enkele maanden rond, samen met hun kinderen Seb en Pippa. Halfweg november 2021 kochten ze een camper in Canada, en weg waren ze. Het einddoel? Dat wordt onderweg beslist. Het kan Panama worden, maar wie weet belanden ze ergens helemaal anders. Tien dagen na onderstaand gesprek begon het gezin aan zijn grote avontuur. Wannes vertelt.

Lieve Goemaere

Zoveel te ontdekken

“Ik hoor sommige dertigers zeggen: ‘Waren wij maar wat jonger, dan zouden we net hetzelfde doen.’ Dat begrijp ik niet: sedert wanneer zijn dertigers geen jonge mensen meer? En is leeftijd sowieso een reden om iets te doen of te laten? Ik begrijp dat niet elke mens de behoefte heeft om meer dan een jaar te gaan rondtrekken, maar iedereen die dat wil, kan toch net hetzelfde ondernemen?

Ook voor ons was het niet zo eenvoudig. Er moest zoveel geregeld worden, we hadden een huurder nodig voor ons huis, we moesten zeker zijn van het financiële plaatje, hoe kregen we onze hond mee naar Canada … Dat heeft ons best wat tijd gekost, maar stap voor stap hebben we al die zaken in orde gebracht.

Ik wil niet de persoon zijn die op het einde van zijn leven zegt: ‘Had ik toen maar …’ Nee, we leven in het hier en nu, de wereld is zo mooi en er valt zoveel te ontdekken. Ik wil graag dingen zien en meemaken, ik wil mensen ontmoeten.”

Dromen van een leven elders

“Het oorspronkelijke idee komt, zoals altijd, van Julie. Zij droomde er al langer van om eens een echt verre en lange reis te maken, of om onze Vlaamse velden tijdelijk in te ruilen voor een leven elders. Maar de realiteit stond in de weg: je krijgt kinderen, hebt je job, bouwt iets op … Het dagelijkse leven gaat zijn gewone gangetje. Toen Seb zeven maanden was, zijn we voor drie weken naar Thailand getrokken, maar dat valt natuurlijk helemaal niet te vergelijken met wat we nu ondernemen.

De West-Vlaamse Wannes en Julie reizen, samen met hun kinderen, een jaar lang rond van Canada naar Panama of elders: “Er valt zoveel te ontdekken.”

En toen verloren we ons tweede zoontje. Foss was nog maar acht maanden oud toen hij eind oktober 2019 overleed. Wiegendood. De maanden die volgden zijn heel zwaar geweest, verschrikkelijk. Daarna volgde corona. Mensen trokken zich terug op hun eigen eilandje, in hun eigen cocon. ‘Is dit het nu?’, vroegen we ons af.

We hadden nood aan iets totaal anders, ook voor onze kinderen. Zij gaan later wellicht weinig concrete herinneringen aan onze reis hebben, maar we gaan maandenlang heel nauw verbonden samenleven met hen en met elkaar. We verstevigen de basis die we als gezin nu al hebben.”

Op elkaar aangewezen

“Constant bij elkaar zijn in een camper zal natuurlijk ook een uitdaging worden. In het gewone leven trekken Julie en ik er geregeld eens op uit met onze vrienden of spreken we af met familie. Op onze roadtrip zijn we op elkaar aangewezen. Ach, als het lastig wordt dan ga ik wel alleen een paar tequila’s drinken in een of andere bar in Zuid-Amerika, en daarna telefoneer ik naar Julie om me weer op te pikken. (lacht) We begrijpen elkaar goed, en we vullen elkaar ook aan.

Het is dankzij die wisselwerking dat we vorige zomer een pop-upbar hebben georganiseerd. We begonnen met een vaag idee: ‘Wat als we een drankenautomaat naast ons huis zouden zetten? Dat zou toch handig zijn voor al die fietsers die hier constant voorbijkomen?’ Uiteindelijk bouwden we een bar in onze tuin waar je ook een hapje kon eten. Er waren optredens, een rommelmarkt, we vertoonden het EK voetbal op groot scherm … Het was geweldig, al kostte het ons tonnen energie en hebben we er financieel onze broek aan gescheurd.

Ach ja, het gebeurt nog wel dat we vol enthousiasme in een of ander project stappen, en dan struikelen over de obstakels op onze weg waaraan we niet of onvoldoende hebben gedacht. Maar de weg zelf blijft geweldig. De pop-upbar zorgde voor een heerlijke zomer.”

Een onbetaalbaar gevoel

“Zo gaat het dus bij ons: Julie doet een voorstel dat ze zelf nog niet helemaal voor zich ziet, en nog voor ze is uitgesproken, zou ik er al aan beginnen. Zij steekt altijd de lont aan, en ik doe enthousiast mee. Het initiatief komt nooit van mij. Angsten zijn mij niet vreemd. Ik heb de genetische aanleg om levenslang onder de kerktoren te blijven wonen en mijn leven te beperken tot dat wat ik ken.

Jarenlang heb ik niet eens het vliegtuig durven te nemen, tot ik mezelf die eerste keer verplichtte: een vlucht van anderhalf uur naar Ierland. Het was met de daver op mijn lijf, maar het lukte me, en de volgende keer koos ik voor een verdere bestemming. Sindsdien heb ik de dolste avonturen beleefd.

Net omdat ik van nature niet de grootste durver ben, en me daar ook heel erg bewust van ben, verplicht ik mezelf om dingen te doen die buiten mijn comfortzone liggen. Omdat ik weet: als ik mezelf overwin, ga ik het fantastisch vinden.

Vorige zomer heb ik een parachutesprong gemaakt. Uit een vliegtuig springen was mijn grootste angst, een heuse nachtmerrie. Ik voelde me de hele dag verschrikkelijk slecht. Het was de hel, ik kan het niet anders noemen. Het vliegtuig dat opstijgt, weten dat het staat te gebeuren … Ik zat te schudden en te beven van de schrik, en moest mezelf constant toespreken: ‘Loslaten, Wannes, loslaten.’ Net voor de sprong dacht ik dat ik ging sterven, maar eenmaal ik in de lucht zweefde, sloeg mijn gemoed volledig om. Wat een adrenalinekick, en wat een onbetaalbaar gevoel achteraf. Die sprong geeft me de nodige moed op momenten als nu, wanneer ik eigenlijk wat nerveus begin te worden voor onze plannen.”

Klaar voor het grote onbekende

“Ik ben niet bang van concrete situaties. Natuurlijk gaan er onderweg dingen mislopen en zullen er tegenslagen zijn, maar wat er ook gebeurt, we gaan er wel een mouw aan passen. Ik geloof dat je veel terugkrijgt als je mensen zelf op een positieve, open wijze tegemoet treedt.

Het is meer het grote onbekende dat me schrik aanjaagt. Zo leg ik het ook uit aan mezelf: ‘Je bent nu alleen maar bang voor die overgang. Ter plekke loopt alles wel los.’ Het wordt ook gewoon tijd dat we vertrekken, denk ik. De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst.

Van heimwee gaan we natuurlijk ook last hebben, maar gelukkig bestaat er Skype, en er zijn ook al plannen van familie en vrienden om ons even achterna te reizen.

En bovendien: ons zoontje is overleden. We hebben afscheid moeten nemen van Fossje. Het ergste dat een mens kan overkomen, hebben wij al meegemaakt, en ook dat hebben we samen doorstaan, en doorstaan we nog steeds. Dus dit komt zeker wel goed, ik heb er alle vertrouwen in. We zijn klaar voor een onvergetelijk avontuur.”