Nieuws

Interview met Goran Lowie, leerkracht ncz

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg11 nr4. Lees hier meer artikels uit de reeks ‘Jong.nu’.

Goran Lowie, 23 jaar, is een jonge leerkracht niet-confessionele zedenleer in het GO! Atheneum in Diksmuide. In de klas bespreekt hij thema’s rond ethiek en humanisme met de leerlingen. Daarnaast is hij een ervaring rijker door tijdens de coronalockdowns jongeren met vragen over lgbtqi+ per chat bij te staan. “Als je als jongere iets voor anderen wil doen, is de stap zetten niet zo moeilijk, je moet het gewoon doen.”

Ellen Vandevijvere

Wat trok je zo aan om leerkracht niet-confessionele zedenleer te worden?

Goran Lowie: Als leerling vond ik het vak zedenleer al bijzonder interessant. Het is een vak waar verschillende thema’s en ideeën worden aangereikt, soms zelfs op een confronterende manier, en waar vragen worden gesteld die op die leeftijd wellicht nog onbekend terrein zijn.

Vandaar dat het mij aansprak om zelf zedenleer te geven en inmiddels ben ik twee jaar aan de slag als leerkracht. Ik heb ook een tijdje Nederlands onderwezen en dat was eveneens fijn. Maar ik had het gevoel dat ik in de lessen zedenleer zoveel meer kon bereiken en meer impact had. Met dat vak moet je op een specifieke manier lesgeven en dat ligt mij wel. Dat voelde ik al vanaf de eerste dag. Je hebt ook voldoende vrijheid bij het aanbieden van de thema’s. Bovendien heb ik geluk, want ik woon dicht bij de school en ik kan het vak fulltime geven.

“Het gevoel meer te bereiken
en meer impact te hebben”

Hoe is je ervaring als leerkracht tot nu toe?

Lowie: Fantastisch. Het is uitdagend, maar het geeft enorm veel voldoening. Tijdens mijn stageperiode merkte ik nochtans dat het lesgeven niet helemaal overtuigend verliep. Ik vroeg me zelfs af of het wel iets voor mij was. Maar bij een stage gaat het om een beperkte periode, er is prestatiedruk en je voelt de hete adem van de evaluaties in je nek. Bovendien sta je voor leerlingen die je niet kennen en omgekeerd.

Maar nu ik lesgeef en zelf kan bepalen hoe ik mijn lessen invul, in combinatie met een langetermijnvisie, vind ik het prachtig. Ik werk maandenlang met dezelfde leerlingengroep en ik zie die leerlingen evolueren. Dat vind ik zo boeiend.

Je hoeft niet al te ambitieus te zijn, natuurlijk, maar er zijn zo van die momenten waarop ik besef dat ze toch wel ‘rijker’ zijn geworden. Dan doen ze bijvoorbeeld een bepaalde uitspraak en dan ben ik echt trots dat die uit hun mond komt.

Beleefde je ook al moeilijkere momenten?

Lowie: Tja, we zijn hier in Diksmuide, niet meteen de meest diverse stad. Veel onderwerpen, vooral bij bepaalde groepen, liggen erg gevoelig. Met hen in dialoog gaan, kan uitdagend zijn. Bij onderwerpen als migratie en lgbtqi+ weet ik dat ik meer tijd dien uit te trekken om die te bespreken. De religieuze achtergrond heeft nog een grote invloed op het denken van veel mensen in Diksmuide, ondanks het feit dat we hier in een atheneum zijn. Het is hier ook nog erg wit en best conservatief, toch bij sommigen.

Tijdens de coronaperiode zocht je andere manieren om je voor jongeren in te zetten. Wat deed je dan?

Lowie: Ik merkte dat heel wat jongeren die toen thuiszaten, het moeilijk hadden om een gesprek aan te gaan over bepaalde thema’s zoals lgbtqi+. Via een vriend belandde ik bij een online hulplijn, waar jongeren via chat terechtkonden met vragen of voor advies, of gewoon voor een gesprek over geaardheid, lgbtqi+ enzovoort.

Ik zat toch thuis, dus kon ik me evengoed nuttig maken, en bovendien is lgbtqi+ een onderwerp dat ik in mijn lessen vaak aansnijd. Meehelpen met de chatlijn gaf me, net zoals lesgeven, erg veel voldoening. Zo kon ik jongeren die soms met zichzelf worstelen, toch een luisterend oor bieden en wat houvast geven.

Zo was er iemand die helemaal in de knoop lag met zichzelf en met een boel vragen rond gender zat. Ik ben met die persoon een aantal keren in gesprek gegaan en heb die zien groeien van onzeker, bijna in paniek zelfs, naar zelfzeker en in vrede met zichzelf. Die evolutie, zo’n ervaring … zoiets blijft je bij.

En sommigen van de hulpzoekenden gaan dan op hun beurt ook anderen helpen. Dat is prachtig om te zien. Het is mooi om iets te betekenen voor jong én oud. Want voor ouderen is het soms nog moeilijker. Zij hebben hun hele leven bepaalde ideeën gehad en nu genderthema’s bespreekbaarder zijn geworden, komen de vragen bij hen ook naar boven.

Heb je nu nog andere activiteiten die je bezighouden?

Lowie: Ik ben bij de scouts, die nog best katholiek geïnspireerd zijn. Er is hier nu eenmaal geen neutraal alternatief qua jeugdbeweging. De vereniging is wel naar meer neutraliteit aan het evolueren, maar dat ligt gevoelig. De reacties op een Facebookoproep om het avondlied door een alternatieve tekst te vervangen met het oog op diversiteit, maakte héél snel duidelijk dat de tijd er nog niet rijp voor is.

Momenteel zet ik me vooral in voor projecten rond literatuur, kortverhalen en poëzie, en daar ligt een link met mijn vak. Ik ben fan van fantasy en sciencefiction, omdat het ruimdenkende genres zijn waarvoor je zelf ook open-minded moet zijn. Een van mijn favoriete boeken is The Dispossessed – de ontheemde – van Ursula K. Le Guin. Dat gaat over twee planeten waarvan de ene samenleving hyperkapitalistisch en de andere anarchistisch is. In het verhaal gaat iemand van de kapitalistische naar de anarchistische planeet. Het is geen pleidooi voor de ene of de andere samenleving, maar het schetst wel een genuanceerd beeld van beide en het doet je nadenken over verschillende thema’s. Het boek geeft je ideeën waar je anders niet aan zou denken en daagt je uit om te reflecteren over alternatieven voor hoe we nu leven en wie we nu zijn.

Veel van die mooie verhalen zijn jammer genoeg alleen in het Engels te lezen, en omdat ik die graag deel en in mijn lessen gebruik, ben ik ze beginnen te vertalen en publiceer ik ze nu in een magazine. Er zijn ook verhalen bij over de ethiek van robots, empathie, gender, culturele identiteit enzovoort. Allemaal thema’s die onlosmakelijk met mensen en hun keuzes verbonden zijn.

“De eerste stap is niet de moeilijkste,
de tweede wel”

Stel, je wil je als jongere voor het goede doel inzetten, maar je weet niet goed hoe te beginnen. Heb je tips?

Lowie: Er zijn zoveel manieren waarop je je als jongere kan inzetten. Vaak lijkt het te intimiderend, maar ik vind het verrassend hoe makkelijk het is om iets te doen. Het moeilijkste is om gewoonweg de stap te zetten. Iedereen wil de wereld beter maken, maar je moet het natuurlijk ook doen. Een chatprogramma zoals ik deed, is bijvoorbeeld een goed idee, maar het is een kwestie van in actie te komen.

De eerste stap is niet de moeilijkste, de tweede wel. Het is aangewezen om je altijd te omringen met mensen die je steunen. Als je een initiatief wil nemen, kan je zeker ook bij bestaande organisaties aankloppen om te vragen of je iets voor hen kan betekenen. Er zijn tal van verenigingen die je met open armen zullen ontvangen.

Meer weten?

Lees ook ‘Een bank vooruit‘: leerkrachten niet-confessionele zedenleer vertellen over hun vak, verschenen in deMens.nu Magazine.

Ben je geïnteresseerd in niet-confessionele zedenleer? Als leerkracht, leerling of ouder? Neem een kijkje op nczedenleer.be, hét informatiepunt over het vak ncz met inspiratie en ondersteuning voor leerkrachten en leerlingen.