Berichten van Ben

6 april 2023 / Achter tralies/Column/Magazine

Onszelf niet langer voor het lapje houden

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg12 nr2. Lees hier meer columns.

Ben

Het is momenteel ramadan en dat is dadeltijd voor mij. Ik heb Algerijnse en Saudische dadels gekregen. Iedereen heeft trouwens minstens een kilogram dadels van de moslimgemeenschap ontvangen. Voor de smulpapen is dit een goede periode. ’s Avonds krijgen de moslims hun maaltijd van de gevangenis geserveerd, maar het merendeel van hen kookt zelf tijdens de vastenmaand. Dat betekent dat ze de door de gevangeniskeuken bereide maaltijden weggeven en er zijn er die zich daar tegoed aan doen. Zelf ben ik die kost bijna beu gegeten en ben ik tevreden met mijn dagelijkse portie.

Doorgaans bereid ik ’s avonds zelf wat. Vandaag had ik zin in pizza, dus na de ochtendwandeling, waar ik een uurtje aan lichaamsbeweging deed, nam ik een douche en bereidde ik mijn deeg. Na het middagjournaal was mijn deeg voldoende gerezen om mijn eerste pizza klaar te maken. Omstreeks halfdrie heb ik die verorberd. De volgende pizza staat al klaar in de pan, afgedekt met aluminiumfolie, en zal rond 18.30 uur geofferd worden.

“Wie het kleine niet eert …”

De gymzaal is weer toegankelijk voor publiek, al is het toegelaten aantal deelnemers drastisch gereduceerd. De toezichthoudende beambte en de ‘fitnessfatik’ zijn bij elke sessie aanwezig, met daarbij maximum vier andere personen die afzonderlijk van elkaar dienen te sporten.

Vóór de pandemie kon een groep van vijftien personen in de fitnesszaal en had iedereen de gelegenheid om er zich drie keer per week te gaan afmatten. Nu is er slechts een bepaald moment waarop men toegang tot de gym krijgt. Gelukkig doe ik genoeg aan heffen en sjouwen op de werkplek en mis ik zelf weinig of niets. Anderen daarentegen … Waar we voorheen driemaal per week de gelegenheid hadden om te fietsen, zullen we ons voortaan met een enkele rit per week tevreden moeten stellen. Wie het kleine niet eert …

Na het contact met het thuisfront zal ik mijn verwachtingen wat de virtuele rondleiding door het huis van mijn dierbaren betreft, flink moeten temperen. Blijkbaar moeten ze in de nabijheid van de woonkamer blijven om een goede wifiverbinding te hebben … Eventjes met de tablet door het hele pand lopen, zou een mogelijke verbreking van de link met zich meebrengen en zomaar opnieuw verbinden in mijn situatie gaat niet. Jammer, maar helaas.

Gelukkig ben ik reeds een bekwame verwerker van teleurstelling(en), dus die opdoffer kan er nog wel bij. Eigenlijk meer een muggenbeet in verhouding tot andere vormen van aan diggelen geslagen hoop. Dit is slechts een technologische limiet en geen waardeoordeel over je mens-zijn. Onderhand is deze povere pugilist bijna gewend geraakt aan het plotsklaps staren naar de hemel, of beter gezegd het plafond, na weer eens een uppercut te hebben geïncasseerd. Ik heb steeds meer tijd nodig om mezelf van het canvas los te maken en om weer recht te krabbelen. Gelukkig is er nog veerkracht voorhanden om de sportieve strijd voort te zetten.

“… Gelukkig nog veerkracht voorhanden”

Al begin ik me er hoe langer hoe meer bewust van te worden dat het een verloren strijd is: ‘nog is Polen niet verloren’, geldt niet meer … Me tot de goede sint op zijn schimmel richten, biedt meer kans op slagen dan de huidige route ernstig te blijven nemen. Aan frivole fictie heb ik weinig, dus gaan we onszelf niet langer voor het lapje houden, dat frustreert alleen maar.

Als de vruchteloze verzoeken zich opstapelen, dan beter rauw realisme gekruid met sportiviteitszin – à la fair play. Een rode kaart krijgen na een of meer ernstige overtredingen is terecht. Echter, iemand met rood op de bank laten plaatsnemen en hem nog laten opwarmen alsof hij het veld weer gaat betreden, lijkt me onzinnig.