Een knuffel om je beter te voelen
Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg12 nr3. Lees hier meer columns.
Op het terrein
Moreel consulenten bij Defensie nemen de pen op en geven een inkijk in hun werk en werkomgeving.
Lees hier meer over de categoriale morele dienstverlening.
Hans De Ceuster
Enige tijd geleden passeerde een Twitterbericht dat even bleef nazinderen, namelijk dat een knuffel van minstens dertig seconden je al beter zou doen voelen. Dat was naar aanleiding van Wereldknuffeldag op 21 januari. Zelf knuffel ik graag en gelukkig zijn mijn zoontjes knuffelaars van wereldformaat. Ook onder vrienden en collega’s knuffelen we best wel wat en uit persoonlijke ervaring weet ik dat knuffels stress en onzekerheden inderdaad probleemloos kunnen verdrijven.
Toen ik op het einde van een lange werkdag wilde vertrekken, deed ik wat ik meestal doe, nog eens door de verlaten gangen van het hoofdkwartier wandelen. Tijd om een laatste ‘goedenavond’ te wensen aan diegenen die na mij vertrekken. Soms blijft het bij enkele woorden, maar vaak ontwikkelt er zich dan nog een gesprek dat langer duurt dan ik had gepland. Luisteren is immers een van de hoekstenen van ons vak als moreel consulent en wanneer iemand wil praten, maak ik er graag tijd voor.
De ervaring leert me dat laat aanwezig zijn op je werk, zelden positief is. Het kan natuurlijk zijn dat je die avond nog gezellig met iemand gaat eten en je niet eerst naar huis gaat, en dan is het daaropvolgende gesprek meestal wel vrolijk. Maar vaak wil je snel snel die laatste mails afwerken, of heb je nog zoveel werk waar je de volgende dagen vast ook niet door raakt, of soms wil of kan je gewoon niet naar huis.
Allemaal goede redenen om wat langer stil te staan wanneer de persoon tegenover je aangeeft behoefte aan een luisterend oor te hebben. Want dan neem je best even alle tijd die nodig is. Ook die ene avond was de laatste ontmoeting behoorlijk heftig. Het was niet voor het eerst dat ik een gesprek met haar had en ik kende haar familiale toestand al. Het was wel de eerste keer dat ze zo duidelijk kon uitdrukken wat er precies scheelde.
Op dat moment zat er iemand tegenover mij die het geloof weliswaar allang achter zich had gelaten, maar de lasten van een diepgelovige opvoeding nog steeds met zich meetorste. Die avond vertelde ze me over het enorme schuldgevoel dat ze door haar familiale toestand voelt.
Nochtans weet ze goed genoeg dat er haar geen schuld treft, want het enige dat ze heeft gedaan is opkomen voor haar waarden, haar geluk, haar leven, en als vrijzinnig humanist kan ik alleen maar toejuichen dat ze haar bestaan in eigen regie heeft genomen. De prijs die ze ervoor betaalt, lijkt echter hoog, opgelegd door het schuldgevoel dat ze vanuit haar opvoeding meesleept. Het kruisje dat ze ooit om haar nek droeg, werd zo door een molensteen van schuld vervangen.
Die avond wilde ze dus gewoon niet naar het huis gaan dat steeds minder als een thuis aanvoelt en waar ze zich ontzettend eenzaam voelt. Ze draagt niet alleen haar eigen schuldgevoel mee, haar vrije keuze wordt haar door sommige huisgenoten ook verweten. En zo is iedere dag thuis een eenzame dag, ondanks dat ze er omgeven is door diegenen die haar lief zouden moeten zijn.
Wanneer het gesprek eindigt, zegt ze plots: “Eigenlijk zou ik gewoon een knuffel willen, mag dat?” Zoals gezegd, ben ik zelf een knuffelaar en de vraag was zo oprecht en onverwacht dat ik alleen maar ‘ja’ kon antwoorden. Want in feite, liet ze me weten, is haar grootste gemis dat er niemand meer is die ze af en toe een knuffel kan geven.
Wanneer ik buitenstap, gaat er één gedachte door me heen. Waar had die persoon nu het meest aan? Aan opnieuw haar verhaal vertellen, wat haar duidelijk pijn doet, of aan die knuffel? Ik weet het niet, maar één ding is zeker, die knuffel had ik niet digitaal kunnen geven.
Foto bovenaan © Shutterstock.com
