Berichten van Ben

12 juli 2023 / Achter tralies/Column/Magazine

Een gevoel van falen

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg12 nr3. Lees hier meer columns.

Ben

Wat zou ik bij u losmaken, mocht ik u met een hengel in de hand naar uw badkamer brengen en de badkuip vullen. Vervolgens kieper ik er een bloempot in om het water troebeler te maken en dan spoor ik u aan om uw haak van aas te voorzien, daar die vijver heel wat vis bevat en het slechts een kwestie van geduld is voor u er een joekel van een vis zal uithalen. Ik vermoed dat u na een initiële schok met lachbui vast boos zou worden omdat ik een loopje met uw intelligentie neem, of dat u heel angstig zou worden ofwel omdat u met een gevaarlijke gek te maken hebt, ofwel omdat men u voor gek verslijt. Want zelfs met de beste wil van de wereld en een enorme portie geduld zal u geen vis in uw badkuip vangen en het pogen is dan ook je reinste tijdverspilling.

Daarop voortborduren brengt weinig op, dus dien ik een zinvollere invalshoek te vinden om wat positievere emoties aan te boren. Geen vergelijkingen maken die deprimerend zijn; een mens blijft een mens en ik maak mezelf niet wijs dat mijn gedachtegang nooit meer die richting zal uitgaan. Gewoon een kwestie van een goed roer te bouwen, zodat je gauw van (denk)richting kan wijzigen wanneer degeneratie dreigt. Niet zo eenvoudig als het klinkt, natuurlijk. Eens je in een neerwaartse beweging verzeild raakt, dien je die te vervolledigen.

Die sensatie is voor mij persoonlijk niets nieuws en komt vaker terug dan me lief is, maar dat zal voor veel mensen buiten niet anders zijn. Hierbinnen zijn voor velen dezelfde periodes erg lastig; het eindejaar is voor quasi iedereen bijzonder deerlijk. Mensen die kinderen hebben, boeten dubbel zo hard als zij die er geen hebben. Mijn vader zaliger uitte meermaals zijn genoegen dat ik geen kind(eren) heb en ik volg hem daarin. Wat voor vader was ik geweest? Is een absurde vader wel de titel waardig? Soit, dat zijn zorgen voor een ander.

De impact van de ‘fratsen’ van daders op hun naaste familie – kinderen in het bijzonder – lijkt me in ieder geval niet gering. De sneren en giftige commentaren van de publieke opinie blijven ons veelal gespaard, gelet op de omgeving waarin we ons bevinden. Een waar kwartetspel aan miskleunen waarbij allen boter op het hoofd hebben. Persoonlijk heb ik ook weet van een vriendschap, die mijn vader al van voor mijn komst had, die door opmerkingen omtrent mijn eigenste misstappen stukging. De gedachte dat ik mijn vaders leven door mijn misdaden heb verkort, spookt soms door mijn hoofd. Uiteraard valt niet empirisch vast te stellen dat de slepende ziekte waaraan hij ten prooi is gevallen, al dan niet rechtstreeks in verband kan worden gebracht met de negatieve emoties die ik ongetwijfeld in hem heb losgemaakt. Wat wel buiten kijf staat, is dat ik er hem niet gelukkiger mee heb gemaakt. Misschien heb ik hem een gevoel van falen aangesmeerd dat een nefaste uitwerking heeft gehad …

Op dit eigenste moment speelt een passend stuk muziek op Klara Continuo, een combinatie van gitaar en viool, dat me doet terugdenken aan lang vervlogen vakanties op het Iberische schiereiland toen ik nog geen wees was. Kon ik maar … “Le cœur a ses raisons que la raison ne connaît point.” Pascal, voornaam Blaise volgens mijn Petit Larousse, schreef dat in zijn Pensées en het vertaalt zich als volgt: het hart heeft zijn redenen die de rede niet kent. Mag ik dat interpreteren als dat we er allen soms wel een verlangen op nahouden dat niet volstrekt geoorloofd is?

Deze holbewoner heeft er een videobezoek op zitten en het blijft wel wat onwennig, moet ik bekennen. Het leek me voor de kinderen van mijn broer ook niet superleuk, zeker niet voor de jongste. Maar het is wat het is en beter wordt het niet in de nabije toekomst.