Berichten van Ben

11 oktober 2023 / Achter tralies/Column/Magazine

Het hier en nu

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg12 nr4. Lees hier meer columns.

Ben

Tijdens een videobezoek met het gezin van mijn broer zag ik deze keer wel een deel van hun woning. Ik herkende heel wat meubilair van vroeger dat nog dienst heeft gedaan in ons ouderlijk huis. Het zien van de tafel die ooit in onze veranda stond en de kast uit onze hal, gaven me even felle indrukken uit lang vervlogen tijden. Ik onderdrukte die reminiscenties tijdens het videogesprek, maar naderhand liet ik ze wel de vrije loop. Dan bezocht ik mijn ouderlijk huis weer van onder naar boven en vroeg ik me af hoe het er nu zou uitzien en of de buren er al dan niet nog zouden wonen …

Op een gegeven moment, bij versoepelingen van de coronamaatregelen, mocht de jongste telg van mijn broers gezin weer naar school, al was haar klas wel in tweeën gesplitst, terwijl haar iets oudere zus nog niet mocht gaan. Waardoor de oudste wat jaloers was, want ze miste het contact met haar schoolkameraadjes heel erg. De verjaardag en het lentefeest van een van de spruiten werden in mineur gevierd. Het schaap kreeg amper drie verjaardagskaartjes en mocht geen gasten ontvangen op haar speciale dag. Best wel jammer, al verdwijnt dat ongemak in het niets vergeleken met de situatie van veel andere kinderen in gezinnen waar men zich de dag van vandaag zorgen maakt om een warme maaltijd.

Als je verneemt dat heel wat mensen zich tot voedselbanken en andere hulporganisaties dienen te richten om de leden van hun gezin te kunnen voeden, dan voel ik plots dat ik goed af ben. Er is dan wel veel waarover ik meen te moeten kniezen, maar als ik het verhaal van Dylan in het jeugdjournaal Karrewiet hoor (de tiener getuigde er over de gevolgen van armoede, red.), dan word ik heel erg stil.

In de eerste plaats denk ik aan het feit dat mijn broer en schoonzus beter af zijn; ze lijden geen honger en hebben minder zorgen dan een gehele bevolkingslaag. Ten tweede zet het mijn eigen positie ook in perspectief; de vraag wat ik ga eten, stel ik wel, maar niet of er al dan niet iets te eten valt. Wat een wereld van verschil is met veel gezinnen. De enige bedenking die ik me bij Dylans verhaal maak, is het gegeven dat er ook eten voor honden en katten moet worden gekocht.

Misschien onderschat ik de noodzaak van het houden van huisdieren, maar ik zie nu even slechts een verliespost. Als je die kost in geld voor voedingswaren kan omzetten, is het probleem iets minder groot. Althans het gevoel van een lege maag kan daarmee worden gereduceerd, welke leegte er in de plaats komt bij het verlies van de huisdieren, daar kan ik me geen beeld van vormen.

Zowat het enige voordeel dat een gevangene op de vrije burger heeft, is dat die geen pecuniaire problemen heeft, zolang hij vastzit tenminste. In dat verband zei een goede vriend me: “Je zou wel gek moeten zijn om in deze crisis de vrijheid na te streven.” Uiteraard was dat gekscherend bedoeld, maar op sommige punten houdt het wel steek.

Zorgen omtrent water-, gas- en elektriciteitsverbruik hoef ik me niet te maken en van huishuur betalen is geen sprake, laat staan van uithuiszetting. We zullen Johan Cruijff nog moeten geloven met zijn wijsheid: elk nadeel heeft z’n voordeel.

Zelf ga ik nog een uurtje naar de wandeling om wat aan mijn conditie te sleutelen. Niet dat daarmee een probleem is, zeker niet nu ik al acht weken met roken ben gestopt. Het zien van gezonde mensen aan de kunstmatige beademing door corona deed me nadenken over hoe zinvol roken al dan niet is … allesbehalve zinvol dus. Het is niet de eerste keer dat ik het roken laat, maar hopelijk is het ditmaal de laatste keer dat ik ermee ophoud. Waar een wil is …

En de wil om te leven is gelukkig nog heel sterk. Om de toekomst dien ik me niet te bekommeren, vermits die niet in mijn eigen handen ligt. Het verleden kan ik evenmin ongedaan maken. Rest me het hier en nu.