fbpx
deMens.nu

Groeiende cultuur van de dood ?

In de media werd uitgebreid verslag gedaan over de tweelingbroers Verbessem uit Putte die kozen voor euthanasie. Opnieuw laaien de gemoederen op en worden termen gehanteerd als “controversieel” en “rekbaarheid” van het ondraaglijk psychisch lijden. We krijgen een hoog déjà -vu gevoel bij de gebruikte argumenten van de tegenstanders van euthanasie, in het bijzonder bij de reactie van Broeder René Stockman, Generale overste van de Broeders van Liefde.

Er werd reeds uitvoerig geschetst in verschillende bijdragen in de pers dat de vraag van de tweelingbroers legitiem was en perfect binnen de huidige euthanasiewetgeving viel. Broeder Stockman blijft het blijkbaar moeilijk hebben om de autonomie van het individu te respecteren. Voor vrijzinnig humanisten vormt zelfbeschikking een fundamentele waarde. Die waarde delen ze trouwens met burgers uit andere levensbeschouwingen. Vrijzinnig humanisten zijn tegen elke vorm van paternalisme, in alle stadia van het leven, en streven naar een waardig leven voor iedereen.

Voor de broers die doof geboren werden bracht het blind worden duidelijk ondraaglijk psychisch lijden met zich mee. Hierbij vellen zij geen negatief moreel oordeel over andere mensen die in dezelfde omstandigheden niet voor euthanasie kiezen. Het kan echter niet dat derden uit paternalistisch oogpunt deze tweelingbroers de mogelijkheid van euthanasie zouden ontzeggen.

Uit het verhaal blijkt dat er geen sprake is van “banalisering” van de dood, maar dat de betrokken artsen grondig de vraag tot euthanasie onderzocht hebben. De dood is geen formaliteit. De wetgever voorzag bij de toepassing van euthanasie een strikt wettelijk kader met zorgvuldigheidsvereisten die getoetst worden door de Federale Controle- en Evaluatie Commissie Euthanasie.

Het is dan ook schrijnend te moeten vernemen dat de broers bij het formuleren van hun terechte vraag naar euthanasie in een ziekenhuis in hun regio een weigering kregen zonder een doorverwijzing. Geen arts kan verplicht worden om tegen zijn overtuiging in mee te werken aan euthanasie. Maar een doorverwijzing is dan gewenst, en dit des te meer wanneer de mensen in kwestie niet in staat zijn om zich vlot te verplaatsen. Gelukkig werd voor hen te Brussel in samenwerking met het UZ Brussel ULteam (Uitklaring Levenseindevragen-team) opgericht waar Prof. dr. Wim Distelmans en zijn team onbevooroordeeld luisteren naar hun vragen bij het levenseinde en helpen zoeken naar een oplossing.

Door de toenemende vergrijzing van de bevolking en het aantal chronische zieken zal het aandeel van de geneeskunde bij de begeleiding van deze mensen toenemen. Het mogelijk maken om menswaardig afscheid kunnen nemen van het leven volgens de gemaakte keuzes van de patiënt vormt dan ook een belangrijke taak voor onze artsen.

Eind vorig jaar ging ook de PS overstag om de uitbreiding van de euthanasiewet op de parlementaire agenda te zetten. We hopen dan ook dat onze parlementsleden er eindelijk werk van maken. Uit onderzoek blijkt duidelijk dat vooral de bevolking vragende partij is.

Sylvain Peeters