fbpx
deMens.nu

Coronadagboek van een vader

Zoeken naar nog meer evenwicht

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg9 nr3

Er zijn van die momenten in je leven die je naar je pen doen grijpen. Niemand blijft onberoerd door covid-19. En toch. We staan even stil, passen ons aan en het leven gaat verder. Maar goed ook; het leven is er om geleefd te worden. In dit dagboek blik ik terug op hoe ik, als jonge vader, samen met vrouw en peuter, de eerste coronaweken beleefde.

Bert Goossens

30 maart 2020

Over het vaderschap: “Ik heb niet het gevoel dat ik met vader te worden aan eigenheid heb moeten inboeten. Ja, het leven is drukker geworden, maar ook rijker.”

Ons land is nu al een week in ‘coronamodus’.

Het ging allemaal heel snel, ook in mijn hoofd. De ene dag ben ik nog coronagrapjes aan het maken op de werkvloer en stuur ik een mail naar een bezorgde vrijwilliger met de boodschap dat het allemaal wel zo’n vaart niet zal lopen. De volgende dag probeer ik onwennig handdrukken af te wenden op een vergadering (maar half gelukt). Twee dagen later kondigt de regering strenge maatregelen aan. Nog enkele dagen later is ons land in lockdown, al mag dat niet zo genoemd worden.

Als een zombie zuig ik alle binnenkomende nieuwsberichten op. Ik voel zowel fascinatie als angst voor de bijzondere situatie waarin we zijn beland. We beleven geschiedenis in real time.

Ondertussen krijgt mijn tweejarige peuter koorts en begint hij te snotteren. Eerste diagnose? “Het zou corona kunnen zijn … maar we weten het niet.” Het coronaspook maakt me licht paranoïde. Door mijn reumamedicatie loop ik een verhoogd risico. “Houd een beetje afstand van je zoon”, raadt de huisdokter aan. Daar begin ik niet aan. Praktisch en emotioneel lijkt me dat een onmogelijke opdracht. Na twee bezoeken aan de wachtpost en twee aan de huisarts wordt er uiteindelijk vastgesteld dat hij een ontsteking aan zijn urinewegen heeft, met antibiotica snel onder controle. Vals alarm.

 

10 april 2020

“Later zal je nog terugkijken op deze periode en fijne herinneringen koesteren”, liet mijn moeder zich ontvallen in de dagelijkse WhatsAppvideochat met haar zoon en kleinzoon.

De angst is snel weggeëbd. Er heerst een gevoel van warmte en veiligheid in mijn gezinsbubbel. Ik geniet met volle teugen van de tijd met vrouw en zoon, maar het blijft dubbel. Regelmatig word ik tot stilstand gebracht door een schokkend nieuwsfeit of persoonlijke getuigenis over de crisis waarin we ons bevinden.

Vandaag een record van 325 overlijdens in België. Er zullen er nog duizenden volgen, stellen de experts. Er is ook goed nieuws. De virologen denken dat de coronapiek is bereikt. Het aantal besmettingen blijft stabiel en ons zorgsysteem lijkt veerkrachtig.

 

“Ik voel zowel fascinatie als angst voor de bijzondere situatie waarin we zijn beland. We beleven geschiedenis in real time”

 

Ondertussen is mijn tweejarige in zijn peuterpubertijd geslopen. Met een grote glimlach tast hij zijn grenzen af. Ik googel hoe je een tweejarige kan straffen en vind geen enkele bruikbare tip.

Niemand twijfelt eraan dat de lockdownmaatregelen verlengd zullen worden. Er is weinig perspectief. Waar ik stiekem naar verlang? Een dagje alleen met mijn vrouw. Echt eens tijd voor onszelf. Ja, opa en oma worden gemist.

 

19 april 2020

De tijd vliegt.

Je zou denken dat ‘opgesloten’ zitten in je ‘kot’ een zekere traagheid met zich meebrengt, maar ik ervaar het tegenovergestelde.

De dagen zijn goedgevuld. Ik ben de voorbije twee weken druk bezig geweest met het voorbereiden van Feest in je kot, een digitaal feest voor kinderen die normaal in deze periode hun lentefeest of feest vrijzinnige jeugd zouden vieren.

 

“Zodra dit alles achter ons ligt, gaan we dubbel zo hard genieten”

 

Het is soms zoeken naar de juiste werk-privébalans. Of vooral werk-peuterbalans. Mijn vrouw en ik werken nu in shiften. ’s Avonds rest er nog maar weinig tijd voor ‘ons twee’, en dat is jammer. Al wil ik dat wel categoriseren in first world problems. Er zijn gezinnen die vandaag met grotere problemen kampen.

De coronapiek lijkt ondertussen achter ons te liggen. De gewenning is gemeengoed, en dat voelt gemeen aan. Ik heb net Grote verwachtingen van Geert Mak uitgelezen. In dat boek illustreert hij hoe we het afgelopen decennium pijnlijk gewoon zijn geraakt aan de beelden van vluchtelingen die aan de buitengrenzen van Europa omkomen. De analogie met deze crisis is duidelijk. Zolang jouw bubbel niet wordt beroerd, gaat het toch ergens aan je voorbij.

 

23 april 2020

Ik heb mijn cloud moeten uitbreiden om de vele foto’s en filmpjes die ik deze dagen van mijn peuter verzamel te kunnen stockeren. Ik denk dat er een tijd is geweest dat ik schamper lachte met mensen die dagelijks een foto van hun kind op sociale media posten. Alsof hun leven uit niets anders meer bestaat. Zelf heb ik daar geen nood aan, maar ik begrijp wel dat je als ouder je grootste klein kunstwerkje met de wereld wil delen.

Ik heb niet het gevoel dat ik met vader te worden aan eigenheid heb moeten inboeten. Ik leef gewoon méér: voor mezelf, maar ook voor mijn zoon en voor mijn vrouw. Ja, het leven is drukker geworden, maar ook rijker.

Hij is vandaag in een uitermate flinke bui; zelfstandig zijn speelgoed aan het herontdekken waardoor mama en papa even op adem kunnen komen. En ja, niet veel later vernietigt hij onze pas geleverde bloemen. De peutercurve kent pieken en dalen.

 

29 april 2020

De zon heeft ons even verlaten, en mijn zoontjes gezicht staat op onweer.

Hij heeft zijn speelgoedauto herontdekt. Je kan, zo blijkt, op dat ding staan en zo deuren openen. Erg handig voor een peuter in lockdown die op zoek is naar een exitstrategie.

De voorbije weken heeft hij een verslaving gekweekt: Shaun the Sheep. Vroeger kon hij – letterlijk – geen drie seconden stilzitten, nu kan hij uren naar die stop-motionkinderserie staren. Niets anders mag op het scherm verschijnen, met uitzondering van een aflevering Tik Tak voor het slapengaan.

 

“Ik geniet met volle teugen van de tijd met vrouw en zoon, maar het blijft dubbel. Regelmatig word ik tot stilstand gebracht door een schokkend nieuwsfeit of persoonlijke getuigenis over de crisis waarin we ons bevinden.”

In coronatijden is het verleidelijk om de peuter voor een scherm te droppen. Zeker als het werk lonkt. We worden ondertussen wel vaardiger in het koorddansen tussen werk en peuter. Ook hij heeft zijn draai gevonden.

De regering heeft de exitstrategie uit de doeken gedaan, aan de hand van een krakkemikkige PowerPoint. We zullen binnenkort opnieuw kunnen shoppen, maar vrienden en familie moeten nog even wachten. Er zit een logica achter: de publieke sfeer kan je beter controleren dan de private. Maar het is vooral typerend hoe ‘economisch’ het denken van onze beleidsmakers is. In mijn buurt zie ik mensen de teugels vieren. Jongeren die samenklitten onder de brug, families die elkaar (met de nodige afstand) opzoeken in de tuin.

Ik heb het soms ook moeilijk met het gebrek aan perspectief. Wanneer zullen we familie en vrienden kunnen zien? Wanneer zal ik nog eens een romantisch uitje met mijn vrouw kunnen plannen? Wanneer zal onze peuter nog eens met leeftijdsgenoten kunnen samenspelen? Sluipt corona ooit binnen in ons kot?

 

5 mei 2020

Na een hoopvol artikel te hebben gelezen waarin men eind dit jaar een vaccin verwacht, zet een andere expert ons weer met de voetjes op de grond: wachten tot de zomer van 2021.

Binnenkort verlaten we onze bubbel en zal de kinderverzorgster van de crèche onze peuter met open armen én mondmasker ontvangen.

Ik kijk er zelf niet echt naar uit om ons veilige nest te verlaten en het ‘nieuwe normaal’ te beleven.

Slenteren in de Gentse winkelstraten, rustig wegdromen op de trein naar Brussel, een vriend innig begroeten: het is niet voor morgen, noch voor overmorgen.

Toch is er ook iets om naar uit te kijken: zodra dit alles achter ons ligt, gaan we dubbel zo hard genieten van alles wat ons in die periode is ontzegd.