Daadkracht, mét slaapkracht
Column verschenen in deMens.nu Magazine jg9 nr4
Kurt Van Eeghem
Dokters, verplegers en verzorgers in ziekenhuizen en woonzorgcentra werkten de voorbije maanden aan een hels tempo. Daarmee vertel ik niets nieuws. De ‘zorg’ moest aan de slag en het is ondertussen genoegzaam geweten dat de witte sector plichtsbewust is. We kunnen hen daarvoor alleen intens danken en het liefst met meer dan een applaus.
Tegelijk tuimelde de overheid beschaamd, in de schaduw van de zorgverleners, over de eigen beslissingen. Zowat in elk interview pochten de vele ministers over hun inzet. Meestal begon zo’n gesprek met een variatie op: “Ik werk me te pletter, gisteren tot halftwaalf en deze ochtend stond de chauffeur om halfzeven al klaar voor een nieuwe, helse dag.” Alles haalden ze uit de kast om hun onvoorwaardelijke daadkracht in de verf te zetten.
Sommige excellenties gingen daar zeer ver in. “Slapen?”, zei een topper. “Ach, ik heb sowieso al weinig slaap nodig, drie à vier uur per nacht volstaat, ik heb een goed gestel.” Ik wachtte vol ongeduld op de minister die onomwonden durfde te beweren dat hij of zij om vier uur ging slapen en al om halfvier weer vertrok. Ik kan me niet herinneren dat iemand zo experimenteel met het begrip ‘tijd’ jongleerde, maar veel heeft het niet gescheeld.
Na enige interviews begon het danig op mijn zenuwen te werken. Ik zocht op het internet naar medische ondersteuning voor de stoere verklaringen, want ik wilde niet zomaar geloven dat het ‘des mensen’ is om vierentwintig uur, zeven dagen per week, vele maanden na elkaar, te blijven doorgaan. Zijn onze excellenties übermenschen, zitten ze aan de stimulerende middelen of … ik durf het amper te suggereren over de ‘dienaren van het volk’, liegen ze erop los?
Natuurlijk is covid-19 voor elke beleidsverantwoordelijke een zware belasting. De grootste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog moet hen wel midscheeps treffen, anders verdienen ze het niet om leiding te geven. Ik citeer ze graag: “Er lagen geen scenario’s klaar, dus moesten we snel de juiste antwoorden vinden op die totaal onverwachte, mondiale ramp.” Mijn bezorgdheid groeide alleen maar, want kan je dat als je elke nacht nauwelijks een paar uur na het opzoeken van de klamme lap alweer uit bed moet. By the way, hoe doen die chauffeurs dat? Is het verantwoord om die jongens na een hazenslaapje dubbelgevouwen achter het stuur meteen los te laten in het verkeer? Brengen ze de andere weggebruikers niet in gevaar met al dat prut in hun ogen?
Ik koos de wetenschappelijke aanpak en consulteerde enkele slaapdeskundigen. Onze universiteiten beschikken over onderzoekscentra waar deugdelijk opgeleide dokters en psychologen de burgers bijstaan met slaapadvies. Het is een ondertussen breedgedragen tak van de wetenschap en de meest verscheidene casussen verschijnen met regelmaat in bladen als Science en Nature. Omdat onze leiders nooit melding maken van ordinaire slaapproblemen – ze slapen stuk voor stuk als roosjes – was mijn vraag aan de specialisten van een absolute helderheid: “Kan dat?” Net zo kort was hun antwoord: “Nee, dat kan niet. Even misschien, maar geen maanden na elkaar.”
Derhalve wil ik de geëerde dames en heren van het beleid verzoeken om vanaf heden op tijd naar bed te gaan, flink door te slapen, teneinde de volgende ochtend monter en fris aan de vergadertafel of Zoom te verschijnen. Het is inderdaad de meest omvangrijke crisis sinds WO II en die verdient beter dan een resem uitgeputte decision-makers. Daadkracht is gewenst, maar zonder slaapkracht worden de verkeerde oplossingen aangereikt. Kunnen we dat afspreken?
Foto bovenaan © Isabelle Pateer
Kurt Van Eeghem is presentator, acteur en schrijver. Meer lezen?
