Nieuws

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg9 nr4

De 23-jarige Sebastien Bourgeois uit Ieper zit goed in zijn vel: hij is wie hij is, en wat een ander daarvan denkt, maakt hem niet uit. Al is die zelfverzekerdheid er niet van de ene op de andere dag gekomen. Toch wel enkele jaren worstelde hij met het gevoel ‘anders’ te zijn …

Lieve Goemaere

Je anders voelen, wat bedoel je daar precies mee?

Sebastien Bourgeois: Ik was een jaar of elf, en zag jongens die op meisjes vielen, en omgekeerd, terwijl het mij helemaal niets deed. Ik kon me absoluut niet vereenzelvigen met die koppeltjes, maar dacht er verder niet over na. Pas in het eerste jaar van het secundair onderwijs begon ik te beseffen dat ik me aangetrokken voelde tot jongens. Zeker toen voelde ik dat ‘anders zijn’ heel sterk aan. Het heterokoppel was de norm, iets anders leek er niet te bestaan. Ik kende alleszins niemand zoals ik. Ik begon een speurtocht op internet: “Ik ben een jongen en voel iets voor jongens.” Zo belandde ik op de website van Wel Jong Niet Hetero vzw, en op dat moment pasten alle puzzelstukjes in elkaar. Eindelijk.

Er werd aangeraden om de eerste keer uit de kast te komen bij vrienden. Dan ervaar je hoe dat voelt, en bovendien reageren vrienden meestal vrij mild. Daarna wordt het gemakkelijker om het aan je familie te vertellen. Op mijn vijftiende outte ik mij dus tegenover een klasgenootje. Waarop ik niet had gerekend, was dat zij dat meteen ging doorvertellen. Op nog geen halve dag tijd was de hele school op de hoogte, inclusief mijn moeder, die daar leerkracht is. Zij was teleurgesteld, niet omdat ik homo ben, wel omdat ik het haar niet persoonlijk had verteld.

Op mijn allereerste fuif, korte tijd later, werd ik door enkele jongens over mijn geaardheid aangesproken. Een van hen goot zijn pintje over me uit, ik kreeg zelfs een klap in mijn gezicht. Ik dus al wenend naar buiten. Mijn nicht kwam mij achterna: “Waarom deden die kerels zo tegenover jou?” “Omdat ik op jongens val.” Wat mijn nicht buitengewoon spectaculair vond. Ik hoor haar nog tegen haar vriendinnen zeggen: “Zie je wel, ik wist het. Hij is eindelijk uit de kast gekomen.”

“Je hart luchten bij mensen met dezelfde ervaringen”

Dus voor haar lag het voor de hand?

Sebastien: Zelfs mijn grootmoeder zei: “Het werd stilaan eens tijd.” Gek, het had mij vier jaar gekost om alles te ontdekken en te accepteren, en mijn omgeving zat blijkbaar gewoon op dat nieuws te wachten. Op dat moment wist iedereen het, behalve mijn vader. Ik vroeg mijn omgeving om het hem niet te zeggen, want dat wilde ik graag zelf doen op het ogenblik dat ik me daar klaar voor voelde.

Dat was pas een jaar later, en het was dan nog ‘van moeten’ eigenlijk. Op school namen we deel aan de actie #RainbowYourSelfie, een dag tegen homo- en transfobie. Bedoeling was om het holebithema bespreekbaar te maken, pestgedrag te verminderen en te zorgen voor meer acceptatie. In een interview met de regionale televisiezender vertelde ik dat ik de actie zo belangrijk vond omdat ik zelf op jongens val. Natuurlijk besefte ik: mijn vader moet het nu ook zo snel mogelijk weten. Dus ik, kort en bondig: “Pa, ik ben voor de mannen.” Waarop hij zei: “Ja, ja, ja, ja … als jij gelukkig bent …” Verder zei hij niets.

Had je zo’n reactie verwacht?

Sebastien: Nee, ik was bang dat hij kwaad zou zijn. De eerste week was er wel een ongemakkelijke stilte tussen ons. Maar op een bepaald moment kneep hij mij in de schouders, en daarmee was alles gezegd. Ondertussen is mijn seksuele geaardheid geen issue meer. Als er een knappe jongen passeert, durven mijn ouders of zussen wel eens insinueren: is dat geen type voor jou? (lacht)

Hoe blik je op die periode van uit de kast komen terug?

Sebastien: Jezelf voor het eerst outen is het moeilijkst. Maar na die eerste keer gaat het vanzelf. Voor wie hiermee worstelt, heb ik maar één boodschap: het komt goed. Dramatiseer het niet. Wees jezelf, wees niet bang. Je mag zijn wie je bent. Ik ben volledig opengebloeid sedert mijn outing. Overdag ben ik de light versie van mezelf, maar bij het uitgaan ga ik all the way: make-up en hakken – ik kan daar geweldig goed op dansen, veel meisjes zijn er jaloers op. (lacht) Soms ook een bloesje of een kleedje. Ik wil daar geen statement mee maken of mensen mee uitdagen. Ik voel me er gewoon goed bij, en zie niet in waarom ik het zou laten.

Natuurlijk krijg ik wel eens negatieve reacties, maar dan staan mijn vrienden meteen aan mijn zijde. Ik ga zelf nooit de strijd aan, maar probeer de boel met humor of een kwinkslag te ontkrachten. Ik zit daarvoor goed genoeg in mijn vel en ik laat mensen graag in verwarring achter. (lacht)

“Volledig opengebloeid sedert mijn outing”

Je bent de oprichter van de Ieperse holebi- en transvereniging I2Pride.

Sebastien: Wie buiten het heteroverhaal valt, blijft in Ieper op zijn honger zitten. Geen Pride hier, geen holebicafeetjes. Natuurlijk kan je in eender welk café samenkomen, maar een plekje waar de community elkaar echt vindt, is toch nog iets anders. Al scoort België vrij hoog op de lgbti+vriendelijkheid van Europese landen, toch zijn er nog steeds discriminatie en negativiteit, waardoor holebi- en transpersonen zich wel eens eenzaam voelen, of hun hart willen luchten bij mensen met dezelfde ervaringen. Daarom kwam ik op het idee om een vereniging op te richten. Een maand later bestond I2Pride al uit vijftien leden. Ondertussen zijn we met zestig, wat ik best wel veel vind voor deze regio. We houden onze Facebookpagina privé, want we ervaren dat die anonimiteit voor onze leden erg belangrijk is. I2Pride staat nog in de kinderschoenen, maar we hadden al een infostand tijdens de koopjesdagen en hielden praatcafés en een barbecue.

De oprichting van I2Pride is alleszins niet onopgemerkt voorbijgegaan, want de stad Ieper heeft jou tot gendergelijkheidsambassadeur benoemd. Wat houdt dat precies in?

Sebastien: België is een van de lidstaten van de Verenigde Naties die zeventien doelstellingen hebben opgesteld die een einde moeten maken aan extreme armoede, ongelijkheid, ziekte en honger in de wereld. Voor enkele van die doelstellingen heeft Ieper ambassadeurs gezocht, en voor gendergelijkheid kwam het bij mij terecht, wat ik een hele eer vind. Door het coronavirus zijn een aantal plannen in het water gevallen, maar volgend jaar gaan we onze schouders onder een lokale mini-Pride zetten. We kijken er al naar uit.