Nieuws

Je eigen weg uitstippelen

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg10 nr1

Mijlpalen zijn belangrijk, of ze nu een gelukkig of een verdrietig moment in het leven markeren. In elk huisvandeMens vind je vrijzinnig humanistische consulenten die helpen om die momenten vorm te geven. Steeds meer mensen doen dat echter liever op eigen houtje, zeker als het voor hun kinderen is. In het huisvandeMens helpen we hen graag op weg.

Lieve Goemaere

Een memorabel welkomstfeest

Sien Maris en Kenneth Pollet werden op 6 mei 2020 mama en papa van Theo. Tweeënhalve maand later vierden ze zijn welkomstfeest samen met de dichtste familie. We vragen Sien hoe zij dat aangepakt hebben.

Sien: Voor onze huwelijksplechtigheid hadden we een beroep gedaan op Nele, vrijzinnig humanistisch consulent van het huisvandeMens van Diksmuide, die een prachtige ceremonie schreef. Dus toen we besloten om ook zo’n persoonlijke viering voor onze zoon te houden, klopten we opnieuw bij haar aan. Zeker twee uur lang spraken we over de zwangerschap, de bevalling, hoe we onze rol als ouders zien, de waarden die we onze zoon willen meegeven, noem maar op. Het deed deugd om bewust met elkaar te praten over die thema’s. In het dagelijkse leven kom je daar niet zo snel toe, is er altijd iets dat dringender is.

Na dat gesprek hadden Kenneth en ik allebei het gevoel: we willen de ceremonie zelf in handen nemen. Voor je eigen huwelijk is dat moeilijker: het verhaal over jezelf brengen is misschien wat vreemd. Maar over onze zoon konden wij wel vertellen.

Met Neles inspiratie zijn wij dus aan de slag gegaan. Omdat Kenneth en ik muziek belangrijk vinden, begonnen en eindigden we de ceremonie met een lied. Kenneth speelde op de accordeon van zijn overleden oma en om mijn gestorven grootmoeder dichtbij te voelen, gebruikten we een van haar strowerkjes als decoratie. Ons lied markeerde het begin van de dienst, maakte duidelijk dat de plechtigheid echt begonnen was, dat dit meer was dan een babyborrel waar er een toost wordt uitgebracht.

Daarna zijn Kenneth en ik beginnen te vertellen. Over onze kinderwens, de geboorte, over onze eerste weken met Theo en hoe we hem volop leerden kennen. We hadden het ook over hoe we onze rol als mama en papa willen invullen, hoe we onszelf als ouderpaar zien. Over onze wensen voor de toekomst, en de wijze waarop we Theo willen grootbrengen. Nele noemde hem een ‘blotevoetenkindje’: een jongen die mag exploreren, vallen en weer opstaan, die niet in een gouden kooitje zit. Een mooi woord, het past perfect.

Hebben andere mensen actief aan de plechtigheid deelgenomen?

Sien: Theo heeft twee meters. Zij hebben iets voorgelezen, en daarna hebben wij met vier onze handafdruk op een schilderij gezet dat nu in zijn kamer hangt. Maar eigenlijk werd iedereen erbij betrokken, want op voorhand hadden we aan alle genodigden gevraagd om een betekenisvol voorwerp mee te brengen voor Theo’s schatkist. Ikzelf stak er een trein in. Ik herinner me hoe ik als zesjarige helemaal alleen de trein van Diksmuide naar Veurne mocht nemen. Dat was maar één halte, en mijn grootouders stonden me op te wachten, maar voor mij was dat toen een ongelooflijk spannend avontuur. Als tiener nam ik alleen de TGV naar Toulouse, ook dat was niet niets op die leeftijd. Dus die trein symboliseert voor mij de durf om dingen te doen, om stappen te zetten, iets te ondernemen. Ook de durf om fouten toe te geven, of om hulp te vragen.

Kenneth stak een polaroidfoto van de hele bende in de kist, met de boodschap: “Familie kan je niet kiezen, maar ze is er wel altijd voor je.” Mijn grootvader, Theo’s overgrootvader dus, gaf de stopwatch die hij zelf met zijn allereerste centen kocht, want: “Je moet toch altijd vooruitgaan in het leven”. Mijn vader had een stuk koraalrif uit Azerbeidzjan mee, vanuit het idee: “Ik heb bijna de hele wereld gezien, ik hoop dat ook jij de zin zal hebben om die te ontdekken.” Iedereen werd gefilmd terwijl hij zijn uitleg gaf. Zo heeft Theo er later bewegende beelden bij, die zeggen zoveel meer dan dode letters op papier.

Wat een prachtig cadeau voor je zoon.

Sien: Dat was echt het mooiste moment van de ceremonie. Er zijn best wel wat traantjes gevloeid. Als slotmoment hebben we samen een lied gezongen. Kenneth had de tekst van You Are My Sunshine aangepast en aan iedereen uitgedeeld, en de muzikanten in de familie hebben het lied op hun instrument gespeeld. Een memorabel moment. Ik ben er zeker van dat we de volgende mijlpalen in Theo’s leven ook zo gaan aanpakken: persoonlijk, en in het gezelschap van de mensen die het allerbelangrijkst zijn.

Samen aan de slag voor het groeifeest

Tobe en Janne volgen les in de school om de hoek. Daar doen de leerlingen in het eerste leerjaar hun eerste communie. Maar de ouders van Tobe en Janne, Steve Noyelle en Charlotte Dufoor, zijn niet gelovig. Vandaar dat zij een eigen groeifeest organiseerden.

Steve en Charlotte: Wij hebben ons telkens op een boek gebaseerd. Voor Tobe was dat Pomelo groeit van Ramona Badescu, voor Janne maakten we gebruik van het werkboek Als ik groot ben! van Nancy Brouckmans en Freya Vlerick. Eenmaal we die boeken gekozen hadden, wisten we welke weg te volgen. Want we wilden wel duidelijk maken dat hun lentefeest niet zomaar een willekeurig feestje was, maar een feest met inhoud en betekenis.

Dus gingen we op voorhand met de kinderen aan de slag, lazen we samen de boeken, praatten we over groter worden, en wat dat allemaal met zich meebrengt. We bespraken hoe de kinderen al veranderd waren, wat ze reeds geleerd hadden, hoe ze zijn als persoon, hoe wij hen zien evolueren en groeien. Die voorbereiding op zich was al echt leuk. Het was bijzonder om dat samen met Tobe en Janne aan te pakken.

Alles wat we op voorhand gemaakt en besproken hadden, werd op het feest zelf getoond. We hadden ook een boom voorzien waaraan elke aanwezige een wens hing. In ruil daarvoor gaven we iedere gast op Tobes feest een groot luciferdoosje mee naar huis dat hij helemaal had omgetoverd tot een wensdoosje vol verrassingen: met een minislinger bijvoorbeeld, een klein kaartje, confetti. Achteraf hebben we de wensen van de familie allemaal in een boek gekleefd, waarin geregeld nog wordt gebladerd. In dat boek verzamelden we ook de brieven die iedereen over de kleine Tobe en Janne had geschreven. Tobe vond het vroeger niet zo leuk om te moeten fietsen als het waait, lees ik hier … Hm, dat is alleszins nog niet veel veranderd sindsdien. (lacht)

Warme herinneringen aan het lentefeest

De ouders van Josse en Nelle kozen ervoor om hun dochters niet te laten deelnemen aan het lentefeest van de school, maar organiseerden thuis hun eigen feestje. Mama Elien Lahoutte licht toe.

Elien: “Nee, wij kunnen je geen kant-en-klare teksten geven, maar je kan wel eens langskomen voor een inspiratiegesprek”, vertelden ze me in het huisvandeMens van Ieper. Eerlijk gezegd vond ik dat niet zo fijn. Maar toen ik na dat gesprek terug naar huis vertrok, zat mijn hoofd vol geweldige ideeën, en was het duidelijk dat we niet per se voor iets met veel woorden en speeches moesten gaan.

Voor het lentefeest van Josse kozen we het thema ‘trektocht’. Dat vanuit de invalshoek: je wordt steeds groter en zelfstandiger, je bent steeds verder onderweg op die boeiende tocht die het leven is. We lieten haar een videoboodschap maken, waarin ze de gasten uitnodigde om haar trekkersrugzak te vullen met allerlei spulletjes die ze onderweg kan benutten. Meer uitleg hebben we niet gegeven, en het was verrassend en fijn om te zien wat elke gast meebracht.

Van ons kreeg Josse een kopje waarin we silicone hadden gespoten, waarmee we wilden zeggen: “Vergeet niet, je kopje is nooit half leeg, maar half vol.” Van haar peter kreeg Josse de landkaart van België, waarop heel wat kleine blaadjes met adressen en routebeschrijvingen waren gekleefd. Het idee daarachter is dat het allemaal plekken zijn waar ze terechtkan wanneer er iets scheelt. Mijn grootmoeder bracht een plantje mee met de boodschap dat je voor elk levend wezen zorg moet dragen, en Josses overgrootvader gaf haar een klein blikken doosje met daarin een koekje. Want als je onderweg bent, mag je nooit zonder proviand vallen.

Zo stak iedereen zijn of haar voorwerp in de rugzak, op een heel losse en informele manier. Dat was een van de redenen dat we het lentefeest thuis organiseerden: alles kan er op onze manier, simpel en zonder veel poespas. Ook de betekenis wilden we zelf geven.

We keren sowieso onze rug naar het groepsgebeuren in de kerk, en willen dat niet vervangen door een ander groepsgebeuren. Al volgen onze dochters zedenleer, toch wilden we iets doen op onze eigen maat, en geen onderdeeltje van een voorgekauwd geheel zijn. Nadat ze haar ronde had gedaan, stelde Josse vast dat haar rugzak zwaar woog. Mijn man en ik hebben dan uitgelegd dat wij en de hele familie er zijn om die rugzak te helpen dragen, en dat er ook altijd de mogelijkheid is om er spullen uit te halen, zodat ze overbodige zaken niet hoeft mee te sleuren. Dat vonden we een mooie metafoor.

Hoe staat jullie familie tegenover jullie visie en aanpak?

Elien: Dat we onze dochters niet lieten dopen, lag wel gevoelig bij enkele familieleden, maar toch hebben mijn man Pieter en ik nooit getwijfeld: wij volgen onze eigen weg, met onze eigen idealen. Onze familie begrijpt dat steeds beter. Bovendien stellen ze vast dat wij onze kinderen wel degelijk heel wat waarden bijbrengen. En precies door te doen wat we doen, proberen we die waarden in de praktijk om te zetten. Wees gewoon jezelf bijvoorbeeld, en neem de vrijheid om je eigen weg uit te stippelen. Je moet niet bang zijn om tegen de stroom in te varen, maar durf zijn wie je bent. De manier waarop wij de lentefeesten van onze dochters hebben aangepakt, is daar een perfecte illustratie van.

Twee jaar na Josse deed Nelle haar lentefeest. Vertel eens wat jullie voor haar bedacht hebben.

Elien: Nelle deed haar eigen voorstel: zij wilde iets met indianen. Dus stuurden we een uitnodiging met een foto van Nelle die tijdens de winter een vuurtje in de vuurschaal stookt. Op de dag zelf organiseerden we een indianenkamp. Onze gasten zetten hun tentje op in onze tuin, of kwamen met hun caravan. ’s Avonds zaten we allemaal rond het kampvuur en iedereen bleef slapen.

De symboliek van het feest zat in de totempaal die we voor Nelle maakten. Iedereen had op voorhand een blok hout gekregen waarin een gaatje was geboord, en bracht die, helemaal versierd, terug mee. We bouwden de totem op met onderaan de blokken van de overgrootouders, al heeft Nelle die niet allemaal gekend. Hiermee wilden we aantonen: zonder die mensen waren wij er niet geweest, zij zijn onze wortels. Toen mijn schoonvader de blok van zijn overleden ouders legde, merkten we dat hem dat echt raakte.

Daarna ging Nelle met haar bolderkar rond naar elke tent en caravan, en haalde ze alle blokken op. Iedereen gaf er een woordje uitleg bij. Het gezin van nonkel Wouter en tante Julie had van de blok bijvoorbeeld een stralende groenling gemaakt. Die vogel is luid en levendig, net als Nelle. Een groenling is bovendien graag in het gezelschap van anderen, en maakt vaak acrobatische tuimelingen. Ook dat past perfect bij onze turnende dochter. Daarna zijn we met zijn allen naar de paal teruggekeerd, en werd de totem opgebouwd. Het werd een divers, verrassend en bont allegaartje, dat tegelijk ook één duidelijk geheel vormde.

Hoe hebben jullie beide feesten ervaren?

Elien: Onze dochters waren dolenthousiast. Josse heeft alle spulletjes uit de rugzak op haar kamer staan, en weet nog precies wat ze van wie kreeg. Ook Nelles totempaal staat op haar kamer. De familie reageerde al even enthousiast, en wij als ouders waren ook heel tevreden: de lentefeesten waren precies zoals we ze voor ogen hadden. Iedereen koestert er warme herinneringen aan, en kijkt nu al uit naar Josses ‘plechtige lentefeest’, zoals ze het zelf noemt. (lacht)