Berichten van Ben

25 januari 2021 / Achter tralies/Column/Magazine

Geen balsem voor de ziel

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg10 nr1

Ben

Van het hele coronagebeuren ervaar ik persoonlijk eerder psychologische en emotionele hinder. Ik leefde van familiaal bezoek naar familiaal bezoek toe, maar nu is er geen pauzemoment meer in het gevangenisleven. Dat ongestoord bezoek met meerdere personen mag twee uur duren en ook al gebeurt dat in een ruimte binnen de muren van de instelling, het is steeds weer een moment van ‘vrijheid bij benadering’. Even spreekwoordelijk lucht happen op meerdere vlakken. Dat zuurstofgebrek begint me parten te spelen en velen met mij – zowel binnen als buiten de muren – kan ik me voorstellen.

Gelukkig beschikt iedere cel over een telefoontoestel, waardoor het voor ons mogelijk is om mensen te bereiken. Het enige voordeel van deze crisis is dat iedereen nu quasi altijd beschikbaar is, wat vroeger niet altijd het geval was. Maar telefoneren is toch nog heel wat anders dan een gesprek voeren waarbij je de ander in de ogen kan kijken. Haar of zijn lichaamstaal en nabijheid (aan)voelen, is een volwaardig contact dat een veel intensere en heilzamere werking heeft dan via technologie een flauw afkooksel na te bootsen. Misschien klink ik te negatief, want ik ben me er best van bewust dat het surrogaat in deze omstandigheden essentieel is en dat we ons in deze gezondheidscrisis met zijn allen met de voorhanden zijnde middelen zullen moeten behelpen.

Maar, deze situatie doet mij beseffen dat ik een veel socialer dier ben dan ik mezelf inschatte, dat ik minder onverschillig tegenover mijn medemens sta dan ik me voorhield en vooral dat ik meer behoeften op emotioneel en sociaal vlak detecteer dan me lief zijn. Een filantroop zal ik wellicht nooit worden, vrees ik. Het is hier niet de omgeving om jezelf kwetsbaar op te stellen zonder het risico te lopen erop te worden afgerekend of op de een of andere manier gekwetst te raken. Dat komt vast heel klein en wantrouwig over … schrijf dat maar toe aan mijn jarenlange hechtenis, waarvan twee decennia onafgebroken: geen balsem voor de ziel.

Weer een dag in het coronatijdperk om steevast domino met de makkers te spelen, nu er geen fitness meer wordt toegelaten. Vroeger was dat alleen op woensdag en vrijdag, omdat er dan telkens wel iemand in de gymzaal zat. De ene om aan krachttraining te doen, zelf ging ik om te fietsen. Er zijn een achttal koersfietsen op een rolsysteem beschikbaar en ik mis het wel. Een goede uitlaatklep en vasculaire training tegelijkertijd.

Op het computerscherm zie je dan de baan die je volgt. Doorgaans rijden we het oude parcours van de Ronde van Vlaanderen, editie 2011. Een erfenis van het project ‘Ronde op rollen’ uit 2012, een initiatief tussen de strafinstellingen van Gent en Oudenaarde. Drie deelnamen op rij met wisselend succes. Aanvankelijk hadden we Johan Museeuw als peter van de ploeg en bij onze eerste editie zaten de zes deelnemers zelfs op een Museeuwfiets. Ook op de dag van de wedstrijd was hij de hele tijd aanwezig en gaf hij steun en raad. Een fijne man, die ‘leeuw van Vlaanderen’.

Hij was niet de enige die ons aanmoedigde, met hem alle directieleden, de sportfunctionaris, verpleging, assistenten, stagiairs en psychologen. Er gingen maanden voorbereiding aan vooraf. Het goede doel waar wij ons toen voor inzetten, was de vzw Touché, die agressiebegeleiding en psychologische steun in tal van Vlaamse gevangenissen verzorgt. De renners mochten elk enkele familieleden uitnodigen. Het was heel bijzonder en memorabel voor alle betrokkenen. Mooie initiatieven die helaas aan glans verliezen na ettelijke edities en een hele hap uit het budget opslorpen. Maar, ze nemen het ons nooit meer af en het was verdorie afzien geblazen ook.