Berichten van Ben

11 oktober 2022 / Achter tralies/Column/Magazine

De aangerichte schade benoemen

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg11 nr4. Lees hier meer columns.

Ben

Zelfs het ‘wortelrund’ zal dienst weigeren wanneer de voorgehouden wortel een steen blijkt te zijn. Dit rund gaat nog wat lezen vooraleer naar bed te gaan. Morgen is er weer een werkdag en kan ik wat opgehoopte frustratie transformeren door planken te versjouwen en er nagels door te schieten. Jammer genoeg gaat het lezen me bemoeilijkt worden door een mispunt dat zich dj waant en zijn muziek, die als dusdanig als hiphop omschreven zou kunnen worden, zo luid heeft staan dat ze mijn privévertrek binnendringt.

U vindt me vast een zeurpiet. Maar stel u voor dat u in bed ligt en gestoord wordt door een autoalarm ergens in de buurt dat te pas en te onpas afgaat. Misschien zijn we dat punt wel voorbij en is daar tegenwoordig geen sprake meer van, dat kan, want ik ben reeds enige tijd afwezig. Als het niet meer actueel is, herinnert u zich vast nog wel welk gevoel zo’n voorval bij u opriep. Wel, als dergelijke ergernissen vaste prik worden, kan u mij waarschijnlijk een beetje begrijpen.

Eerder heb ik u bericht over de ‘vlucht’ die velen nemen en de wijze waarop. De vlucht die ik hierbinnen zelf jarenlang ondernam, was die voor mezelf. Althans een poging om het besef aangaande de omvang van de aangerichte schade te ontlopen.

Net voor de allereerste coronamaatregelen van kracht gingen, zat ik midden in een slachtoffer-daderbemiddeling die – na enkele gesprekken met tussenpersonen van een daarin gespecialiseerde dienst – tot een ontmoeting zou leiden. Een ontmoeting met de vader van de persoon wiens leven vroegtijdig, onrechtmatig en door middel van geweld door mijn toedoen werd beëindigd. De datum was geprikt na een voorbereidingsfase die ronduit een slopende inwerking heeft gehad. Zelfdestructieve anticipatie ten gevolge van de hamvraag: hoe kom je de man onder ogen wiens kind, hoewel het een volwassen leeftijd had toen de misdaad zich voltrok, je gedood hebt?

De mogelijkheid wordt geboden om een aanvraag voor vrijwilligerswerk in te dienen ter aflossing van schulden. Slachtoffers dienen echter hun akkoord te geven en daarbij wordt hen ook de gelegenheid aangeboden om al dan niet met de dader in gesprek te gaan. Dat gebeurt niet rechtstreeks, maar via een bemiddelaar. U begrijpt dat het in veel gevallen om voor de hand liggende redenen niet tot een ontmoeting komt.

Ook de dader kan ervoor kiezen om zijn slachtoffers niet onder ogen te komen. Persoonlijk heb ik van meet af aan kenbaar gemaakt dat ik mij naar de wensen van de persoon in kwestie zou schikken. Toegegeven, het verraste me enigszins dat de man een ontmoeting wenste. De opbouw naar dat gesprek, de aanloopfase, het aftellen … dat was een ellendige periode, te wijten aan datgene wat een mens tracht te ontlopen: zijn tekortkomingen met alle gevolgen van dien en oude zonden die hem plots in het gezicht staren – en in mijn geval lange schaduwen werpen.

Wekenlang al was ik in gedachten in gesprek met de man die ik diende te ontmoeten. Niet om een opgevoerd nummertje te brengen, maar om de juiste woorden voor mijn gevoelens te vinden en vooral om de aangerichte schade te kunnen benoemen.

Het was een helse tocht, want hoe meer ik het me realiseerde, hoe slechter ik me voelde. Daarenboven werd ik ook niet beter van het besef dat de pijn die ik me inbeeldde, slechts een fractie van de ware dimensie van de door mij aangerichte schade was. Daar waar ik mezelf – en mijn omgeving mogelijk ook zichzelf – jarenlang suste met de platitude ‘tijd heelt alle wonden’, zag ik mijn misdaad plots toenemen, aanzwellen in gewicht in plaats van afzwakken.