Nieuws

Interview met Hélène Lambrechts

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg12 nr1. Lees hier meer artikels uit de reeks ‘Jong.nu’.

Hélène Lambrechts is 26 jaar en afkomstig uit ’s-Gravenwezel. Sinds februari 2022 werkt ze als educatief medewerker bij het Humanistisch Verbond in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. In mei 2022 won ze in het Brussels Parlement de welsprekendheidswedstrijd Publiq van Civix en Jeugd Parlement Jeunesse, twee organisaties die tot doel hebben jongeren en politiek samen te brengen. Daarnaast is Hélène ook nog werkstudent.

Joke Goovaerts

Je studeert filosofie aan de Vrije Universiteit Brussel?

Hélène Lambrechts: Inderdaad, ik ben masterstudent filosofie aan de VUB. Ik heb geschiedenis aan de Universiteit Antwerpen gestudeerd, maar omdat ik levenslang leren belangrijk vind en gepassioneerd ben door de mens, wilde ik me verder verdiepen in bepaalde teksten en filosofen.

Tegelijk werk je als educatief medewerker bij het Humanistisch Verbond in Brussel. Wat houdt je job allemaal in?

Lambrechts: Ik coördineer de vrijwilligerswerking voor bepaalde delen in Brussel. En ik ben ook aangeworven om met jongeren aan de slag te gaan. Daar zie ik een belangrijke rol om Franstalige en Nederlandstalige jongeren samen te brengen. Samen boeken lezen, activiteiten organiseren, discussiëren over politieke en ethische thema’s … (lees verder onder de foto)

“Vurig betoog in Brussels Parlement levert Hélène welsprekendheidsprijs Publiq op” en “Hélène kroont zich tot beste jonge Nederlandstalige spreker van ons land”, kopten enkele kranten in de maand mei. Dat is wel een hele prestatie?

Lambrechts: Ik heb veel geluk gehad met mijn Luikse medepartner, Valentine Barthélemy. We kregen drie uur de tijd om een speech over het Belgische paviljoen op de toekomstige wereldtentoonstelling uit te werken. We hadden meteen een klik. We spraken Nederlands, Frans en Engels door elkaar en we hebben onze speeches in elkaar verweven. We hadden zoveel energie en daarom hebben we ook samen gewonnen.

Jullie werden bekroond als beste duo, maar jij werd ook als beste individuele Nederlandstalige spreker gekozen. Waarom heb je meegedaan?

Lambrechts: Als tiener heb ik bij Hujo aan de Debatwedstrijd deelgenomen. Daarna werkte ik achter de schermen bij de organisatie, onder andere als moderator van debatten. Ik was altijd de ‘neutrale’ persoon. Via Hujo kwam ik in contact met de Publiq-wedstrijd, met de vraag of dat misschien iets voor mij zou zijn. Natuurlijk, dacht ik, want dan kan ik zelf eens op een podium staan en mijn mening geven. Ik heb mij ingeschreven, dat was nog tijdens corona, en dus moest je een filmpje maken. Het was wat onwennig, maar iets later kreeg ik dan een berichtje dat ik in de halve finale zat. (lees verder onder de foto)

Hoe verliep je deelname aan de Debatwedstrijd van Hujo?

Lambrechts: Het is een beetje grappig. In de lessen niet-confessionele zedenleer zei de leerkracht tegen mij: “Hélène, jij kan het altijd zo goed uitleggen, doe eens mee aan de Debatwedstrijd.” Ik heb dus deelgenomen en in de eerste ronde lag ik eruit. (lacht) Dat was het moment waarop ik dacht: het is niet omdat je een grote mond hebt, dat je het goed kan uitleggen. Ik besefte dat een mening grondig en goed gevoed moest zijn.

Het jaar daarop werd ik tweede. Dat was als een comeback voor mij en sindsdien heeft de microbe van het debatteren mij niet meer losgelaten. De Debatwedstrijd van Hujo heeft me gevormd. Ik heb geëngageerde mensen leren kennen die je met andere meningen uitdagen. Ik denk dat we dat in het dagelijkse leven ook nodig hebben. Niet gewoon kritisch zijn, maar oefenen en uitdagingen aangaan.

Welke thema’s boeien jou?

Lambrechts: Politiek en alles in verband met de Europese Unie boeien mij heel hard. Ook de thematiek over de standbeelden van koning Leopold II, want dat is geschiedenis die vandaag nog leeft. Ethische kwesties vind ik eveneens belangrijk. Zo ga ik mee betogen aan de Amerikaanse ambassade voor de bescherming van het recht op abortus. Tja, wat interesseert mij niet? De maatschappij beweegt en we moeten luisteren, meegaan, debatteren, discussiëren.

“Elkaar helpen, focussen op solidariteit,

samen strijden”

Ben je activistisch ingesteld? Ga je op de barricaden staan?

Lambrechts: Af en toe vind ik het jammer dat ik niet zo activistisch ben. Ik ben eerder iemand die volop wil inzetten op dialoog. Soms is het noodzakelijk om tegenstrijdige meningen te laten samenkomen en moeilijke gesprekken te voeren. Zoals het thema van abortus in een interreligieuze context. Het kan helend werken om die andere partij, de menselijke kant van een andere persoon, ook eens te zien. Oké, mijn mening zal niet veranderen, maar ik heb geluisterd en iets geleerd.

Heb jij rolmodellen?

Lambrechts: Nu moet ik eens diep nadenken. Ik denk aan historische figuren en dan vooral aan de Engelse schrijfster en feministe Mary Wollstonecraft. Ze is voornamelijk bekend van haar manifest A Vindication of the Rights of Woman uit 1792. Dat ging over onderwijs en de emancipatie van vrouwen. Zij is een feministe avant la lettre in een tijd, de achttiende eeuw, waarin dat niet voor de hand liggend was. Voor haar waren mannen en vrouwen gelijk. Wat zij schrijft, is vandaag nog altijd relevant. Ik bestudeer haar op een academische manier, maar dergelijke voorbeelden zouden in de geschiedenislessen meer aan bod moeten komen. (lees verder onder de foto)

Wat betekent vrijzinnig humanisme voor jou?

Lambrechts: Dat is kritisch durven zijn, je verzetten tegen dogma’s en de mens centraal stellen. Je moet naar iedereen kunnen luisteren, want iedereen heeft een verhaal te vertellen. Je kan zeggen: ik ben het niet eens met jou, maar ik zie de mens achter jou en daarom wil ik naar je luisteren. En de volgende stap is dan: wat kunnen we doen en hoe kunnen we ondanks de verschillen samenwerken. Zeker als het om interreligieuze dialoog gaat, moeten we meer daadkracht aan de dag leggen.

Bepaalde thema’s worden vaak door extreemrechts gekaapt en ik vind dat jammer. Het onverdoofd slachten in Brussel bijvoorbeeld. Er zijn veel verwijten rondgegaan, in de zin van islamofoob en moslimknuffelaar. Allemaal vreselijke termen. Maar ik wil aan tafel gaan zitten en vragen: waarom is onverdoofd slachten zo belangrijk voor jou? Ik ben het niet eens met jou, maar ik wil het begrijpen. Het zijn thema’s waar de politiek haar handen niet aan wil verbranden, maar als vrijzinnig humanisten kunnen we daar een rol in spelen. Een verbindende rol, want we moeten blijven praten. Zaadjes planten, voor een boom die we misschien nooit gaan zien, maar we moeten water blijven geven.

Alle mensen deugen? Je staat positief in het leven?

Lambrechts: Ja, misschien vanuit een naïef idealistisch optimisme? Er gebeuren verschrikkelijke dingen, maar dat wil niet zeggen dat je niet positief kan zijn. Er zijn nog altijd mooie zaken. Mensen willen elkaar helpen. We zien dat bijvoorbeeld met de Oekraïense vluchtelingen. Oorlog is afschuwelijk, toch wil ik eerder op de enorme solidariteit focussen. Er is veel werk aan de winkel en dat kan ook een positief verhaal zijn. Samen strijden.

Wat zijn je idealen? Je dromen?

Lambrechts: Gewoon gelukkig zijn, maar dat ben ik nu al. Ik heb een hondje, een goede familie, mijn zus is mijn beste vriendin … En op professioneel vlak was het altijd mijn kinderdroom om politiek journalist in de Wetstraat te zijn, zoals Linda De Win. Hoe zou ik politici kunnen triggeren om toch een vraag te beantwoorden? Dat is mijn droom.

Foto bovenaan © Joke Goovaerts

Bekijk ook ‘Het pleidooi’: ‘Zedenleer was voor mij een hoofdvak’ met Hélène Lambrechts