Het pleidooi: ” Zedenleer was voor mij een hoofdvak”
In ‘Het pleidooi’ geeft een persoon gedurende enkele minuten zijn mening over een bepaald onderwerp.
‘Het pleidooi’ is een programma van deMens.nu.
De persoon zegt wat er op zijn lever ligt, legt iets uit, doet een voorstel, spuwt zijn gal … en richt zich rechtstreeks tot jou, de toeschouwer.
“Zedenleer was voor mij een hoofdvak”
door Hélène Lambrechts
Hélène Lambrechts is 26 jaar en afkomstig uit ’s-Gravenwezel. Sinds februari 2022 werkt ze als educatief medewerker bij het Humanistisch Verbond in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. In mei 2022 won ze in het Brussels Parlement de welsprekendheidswedstrijd Publiq van Civix en Jeugd Parlement Jeunesse, twee organisaties die tot doel hebben jongeren en politiek samen te brengen. Daarnaast is Hélène ook nog werkstudent. Na haar master geschiedenis aan de Universiteit Antwerpen, studeert ze filosofie aan de VUB.
Dit is mijn pleidooi … voor het vak zedenleer.
Zedenleer was voor mij een hoofdvak.
In het middelbaar ging ik de lessen zedenleer met hetzelfde enthousiasme tegemoet als alle andere lessen. Wat dus wil zeggen: geen enthousiasme.
Ik was niet de gemakkelijkste leerling. Ook niet de beste.
Waarom zou ik eigenlijk moeten studeren? Ik was toch niet slim genoeg?
Het enige wat ik toen nodig had, was iemand die zei tegen mij: “Ik geloof in jou.”
Op een dag smeet ik, bij het binnenkomen in de klas, een boekje op mijn bank.
Mijn leerkracht zedenleer draaide geïnteresseerd zijn hoofd. L’étranger van Albert Camus.
“Ja, we moeten een boekpresentatie doen voor Frans en dit was het dunste boekje,” zei ik nonchalant.
Hij keek me aan met een frons, dan een lach en we begonnen de les.
Een week later. Een les over het existentialisme.
Zware materie voor een puberend publiek. Onze leerkracht zedenleer had deze les op een week tijd in elkaar gestoken.
Voor mij? Voor mij.
Eindelijk iemand die in mij geloofde.
De o zo gevreesde boekpresentatie voor de les Frans kwam eraan.
Ik die amper voldoendes had voor dit vak, vertelde met passie over de onderliggende filosofische concepten van Camus. Mijn leerkracht Frans kon niet geloven dat ik zoveel moeite had gedaan.
“Had ik toch niet ergens gespiekt of vals gespeeld?” zal ze wel gedacht hebben. Maar neen. Dankzij mijn leerkracht zedenleer had ik een passie ontdekt.
Wat zou ik nog allemaal kunnen bereiken? Een vuur werd aangewakkerd, een vuur dat niet snel zou doven.
Ik ontdekte een liefde voor filosofie, geschiedenis en de samenleving rondom mij. Ik verslond boeken, zelfs in talen die ik niet eens meester was.
Het universum riep mij toe:
“Ga op onderzoek, zoek het debat – maar ook de dialoog – op, kijk met een verwonderde blik naar de wereld en je medemens, wees nieuwsgierig, maar blijf kritisch.”
Ik had iets te bewijzen aan mezelf, aan de wereld.
Ik engageerde me voor de leerlingenraad. Mijn mening constructief op te bouwen en kalm toe te lichten? Dat had ik geleerd, in de lessen zedenleer.
Met mijn leerkracht zedenleer als coach haalde ik de tweede plaats op de Debatwedstrijd.
Ik begon in mezelf te geloven. Vandaag haal ik goede punten aan de universiteit. Ik geef debatworkshops en modereer op discussieavonden. Ik won zelfs de nationale welsprekendheidswedstrijd.
Dit alles was nooit mogelijk geweest zonder mijn leerkracht zedenleer.
Hij geloofde in mij, hij spoorde mij aan, hij maakte van mij iemand die geëngageerd en enthousiast in de wereld staat.
Voor mij was zedenleer mijn hoofdvak.
Redactie ‘Het pleidooi’: Bert Goossens en Joke Goovaerts
Productie en regie: Joke Goovaerts
Grafiek video: Nathalie Devillers
Montage video: Pieter-Jan Segers
Opname video: AV services VUB
© deMens.nu
Lees ook het interview met Hélène Lambrechts in deMens.nu Magazine
