Berichten van Ben

16 januari 2023 / Achter tralies/Column/Magazine

Oefeningen voor lichaam en geest

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg12 nr1. Lees hier meer columns.

Ben

In het gezin van mijn slachtoffer worden alle vreugdevolle momenten, alle verwezenlijkingen groot en klein wellicht – en ik vrees hoogstwaarschijnlijk – overschaduwd door het besef dat ook die weer niet gedeeld kunnen worden met de persoon die hen ontnomen is. Neem van me aan dat zo’n last zwaar om dragen is. Het heeft me van mijn eetlust beroofd, uit mijn slaap gehouden en me met een allesoverheersend gevoel van zelfverachting gegijzeld. Een drilboor op de sokkel van het zelfbeeld. En vanochtend om vier uur schrok ik wakker uit een droom, want de man – vader van de betreurde – met wie ik een ontmoeting diende te hebben, was niet meer. Hopelijk zijn dromen bedrog.

De coronacrisis woedt in alle hevigheid. De lockdown buiten betekent ook nieuwe ontwikkelingen binnen de strafinstelling van Oudenaarde. Er is heel wat goed nieuws te melden, want men is nog steeds begaan met onze (geestelijke) gezondheid en ons algemeen welbehagen. Gelet op het feit dat veel ondersteunende diensten door de coronamaatregelen wegblijven, waarbij sommige de toegang ontzegd worden, andere door de feitelijke werkgever(s) aangemaand of opgelegd worden weg te blijven, houdt men ons hierbinnen fit door middel van challenges en work-outs van de fitnesswebsite Darebee.

Om de zoveel tijd krijgen we kopieën toegestoken met een yoga- of cardio-oefening op afgebeeld. Toch wel ontroerend dat een strafinstelling zich als een gulle gastheer weet op te stellen in tijden van nood. De blaadjes met de afgebeelde oefeningen bewaar ik steevast voor wanneer mijn actieve carrière erop zit, al hoop ik toch nog even aan de slag te blijven. Echter, slechts een deel van de populatie hierbinnen heeft toegang tot een betrekking. Diegenen die veel tijd in hun cel doorbrengen, zullen vast wel gebaat zijn met oefeningen om het lichaam en de geest aan te sterken.

Verder is er ook de mogelijkheid om eenmaal per week van een videobezoek te genieten. Een sessie van twintig minuten om op een vooraf bepaald tijdstip tussen negen en zestien uur contact te hebben met een familielid of kennis, tenminste als die reeds op de bezoekerslijst is opgenomen. Een dergelijke innovatie had ik nooit verhoopt, maar het is dus een feit. Zal ik dan, vanop afstand weliswaar, toch eens de woning kunnen bezoeken waar ik al zo lang van droom? Als het niet lijfelijk kan, dan maar dankzij de moderne technologie.

Ik ben wel benieuwd om het domein, dat door de familieleden die mij het dierbaarst zijn wordt bewoond, een keer te ‘betreden’. Ze wonen er geruime tijd en hebben heel wat verfraaiingswerken uitgevoerd, daar de oorspronkelijke staat niet je dat was. Nu zou het pand geen verdere aanpassingen meer vereisen en dat wil ik eens met eigen ogen zien, al zal het via de camera van een tablet zijn die door een familielid wordt gehanteerd. Van een werkelijke verplaatsing zal geen sprake zijn. Afgezien van het feit dat men mijn aanvraag tot uitgangsvergunning wederom heeft afgewezen, zijn alle uitgangsvergunningen tijdens corona opgeschort. Bezoekers zijn evenmin welkom, wat menigeen hier wel parten speelt.

En tot slot dient elke gevangene zich buiten zijn cel met een mondmasker te verplaatsen. Het personeel loopt al geruime tijd met zo’n masker rond, wij intussen dus ook. Tja, als de situatie buiten gaat versoepelen en er weer meer interactie plaatsvindt, zal de kans op besmettingen eveneens toenemen. We zullen het risico op infectie dus verkleinen wanneer we ons met een mondmasker tooien. Persoonlijk ben ik er niet tegen, al zijn er wel die bezwaren uiten. Of die grieven gegrond zijn, dat weet ik niet. We dienen een mondmasker te dragen wanneer we aan activiteiten buiten de cel wensen deel te nemen. Alle weerstand is zinloos, het zal voor onbepaalde tijd de norm worden en daarmee uit.