Nieuws

Interview met Wendy Van Wanten

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg12 nr2. Lees hier meer artikels uit de reeks ‘Onderhuids’.

Ze werd geboren als Iris Vandenkerckhove, maar staat bekend als Wendy Van Wanten, voormalig model, mediafiguur en vooral zangeres – haar droomjob van kindsbeen af. Het is Iris met wie we even achterom mogen blikken. Ondanks alle hoogtes en laagtes is ze toch altijd vooral haar authentieke zelf gebleven.

Lieve Goemaere

Ik heb me laten vertellen dat je zedenleer hebt gevolgd?

Wendy Van Wanten: Vanaf het middelbaar, dat klopt. Voordien heb ik een traditioneel katholiek traject afgelegd, inclusief eerste communie en vormsel, want dat moest in die tijd, daar kon je eigenlijk niet onderuit. Ik herinner me dat ik op mijn plechtige communie een heel kort kleedje droeg, speciaal voor mij gemaakt. Erg godvruchtig zag ik er alleszins niet uit. (lacht)

Vanaf het middelbaar mocht ik van mijn ouders kiezen, en dan ben ik in de voetsporen van mijn twaalf jaar oudere zus getreden. Annie was mijn lichtend voorbeeld. Zij had zedenleer gevolgd, dus ik ook. Ik hield van die lessen. Sowieso was ik een brave, plichtsbewuste leerlinge, maar wat deed het deugd dat we bij zedenleer net wat meer vrijheid kregen. Een bevrijding na al die jaren catechismus.

Wat me altijd is bijgebleven, is hoe die leerkracht voorstelde dat we elkaar een bijnaam zouden geven, een soort totem als bij de scouts. Mijn bijnaam werd ‘Stil Juffertje’. Op dat moment in mijn leven klopte dat zeker, maar als je naar het verdere verloop kijkt, kan je wel zeggen dat het stille juffertje opengebloeid is.

Ik voelde mezelf alleszins thuiskomen bij zedenleer, en tot op heden ga ik op een niet-religieuze manier door het leven. Ik ben nooit voor de kerk getrouwd, mijn dochter is niet gedoopt, ze gaat ook niet naar het katholiek onderwijs … Pas op, alle respect voor wie wél gelooft. Ik snap dat, iedereen gaat op zoek naar een houvast in zijn leven en veel mensen vinden dat binnen hun geloof.

 

“Mij alle kansen geboden om mijn eigen weg te volgen”

 

Wat is jouw houvast?

Van Wanten: Mijn thuis, mijn nest, de vertrouwde mensen om mij heen. Dat heb ik nu, dat had ik vroeger ook. Ik ben opgegroeid in een warm en liefdevol gezin. Mijn vader was agent, mijn moeder huisvrouw, mijn zus ontfermde zich als een tweede moedertje over mij. Een mooiere kindertijd kan ik me niet voorstellen.

Mijn wereld stortte in toen mijn moeder overleed. Ik was amper negentien, kon niet begrijpen dat dit net haar moest overkomen. Mijn zus woonde niet meer thuis en mijn vader vond na twee maanden een nieuwe partner. Ik stond er helemaal alleen voor en verloor alle grond onder mijn voeten.

Ik snapte niet dat mijn papa zo snel bij iemand anders ging wonen. Achteraf, toen ik zelf wat ouder en vooral wijzer werd, begreep ik dat wel. Mijn ouders leefden volgens een traditioneel rollenpatroon: mijn moeder regelde alles voor mijn vader. Hij wilde niet dat ík die rol moest overnemen, dat hij al te veel een beroep op mij moest doen. Integendeel, mijn papa wilde mij zo min mogelijk tot last zijn en mij de kans geven om mijn vleugels uit te slaan. Dat was niet gelukt als ik voor hem had moeten zorgen.

Zoiets begrijp je pas als er wat jaren overheen zijn gegaan, niet op het moment zelf. Nu kan ik zeggen dat ik heel dankbaar ben dat hij nog een mooi leven met die nieuwe partner heeft kunnen leiden, én dat hij mij alle kansen heeft geboden om mijn eigen weg te volgen.

 

“Een glimlach op het gezicht toveren, beslommeringen doen vergeten”

 

Het moet een grote shock geweest zijn om je veilige nest opeens kwijt te spelen. Hoe heb je alles aangepakt, zo in je eentje?

Van Wanten: Ik ben, opnieuw net zoals mijn zus, voor medisch secretaresse gaan studeren, maar dat was echt mijn ding niet. Steek mij tussen vier muren en ik word gek. Dus die opleiding was niets voor mij, en ik voelde me heel alleen op de wereld, erg machteloos.

Dat waren zware tijden. Tot ik op een bepaald moment besefte: ofwel laat ik me volledig gaan, ofwel probeer ik mijn leven weer op de rails te krijgen. Dat is me gelukt dankzij de stevige basis die ik in mijn jeugd heb meegekregen: niet opgeven, je best doen.

Ik ben voor een modellencarrière gegaan, wat in de oren van de meeste mensen als een luxeleventje klinkt: veel reizen, mensen ontmoeten, in de bladen staan. Wat ze vergeten, is dat het ook keihard werken is, constant op je lijn letten, je eenzaam voelen, weinig thuis zijn. In die tijd reed ik in mijn eentje naar Amsterdam en Parijs, en trok ik me overal uit de slag.

Maar een modellencarrière is kortstondig: toen ik achtentwintig was, moest ik beginnen uitkijken naar iets anders.

 

“Je moet koesteren wat je hebt, alles kan in één klap veranderen”

 

Is dat het moment waarop Wendy Van Wanten ontstond?

Van Wanten: Mijn grote droom was om zangeres te worden. Dus na mijn modellencarrière zette ik alles daarop in, maar dat was niet zo gemakkelijk. Niemand zat te wachten op Iris Vandenkerckhove. Toch boekte ik enkele kleine successen en via via belandde ik bij een grote meneer uit de Nederlandse showbusiness, Jef Rademakers. Ik werd uitgenodigd voor een casting, waar alle meisjes in een zwembad moesten springen. Geen haar op mijn hoofd dat daaraan dacht. Ik gaf Rademakers dus mijn portfolio en zei: “Alles wat je moet weten, staat hierin.”

Ik vertrok – tot grote ontsteltenis van mijn eigen manager die vond dat ik een gouden kans liet schieten. Maar voor mezelf was het evident: ik had een duidelijke grens in mijn hoofd, met dingen die ik wel en dingen die ik niet wilde doen. En al was ik best vrijdenkend en had ik er geen problemen mee om bijvoorbeeld lingerie te showen, toch was er ook een preutse kant aan mij. Het maakte niet uit wie er tegenover me stond en hoeveel macht of impact die persoon had, ik volgde mijn eigen innerlijke kompas.

En blijkbaar moet ik hem net door die aanpak bijgebleven zijn, want anderhalf jaar later kreeg ik telefoon van Rademakers: of ik een brievenrubriek in zijn programma The PinUp Club wilde doen. Zoiets zag ik wel zitten. Ik heb in totaal maar vier opnamedagen gehad, en toch heeft mijn leven daarna een compleet andere wending genomen. Ik was niet langer Iris, maar Wendy die Van Wanten weet.

Niemand had het programma bekeken, maar iedereen had het wel gezien en had er zeker ook een mening over. (lacht) Vooroordelen en tegenwind krijg je altijd, dat maakte me niets uit. Voor mij was het belangrijkste dat ik gelanceerd was. Ik werd overal gevraagd en dat was mijn momentum om te beginnen zingen. Het was een kans die ik met beide handen heb aangegrepen. (lees verder onder de foto)

 

 

Hoe maak jij zelf het onderscheid tussen Iris en Wendy?

Van Wanten: Ikzelf ben eerder verlegen, ik zoek nooit de drukte of de aandacht op. Wendy is de durver, die luid en aanwezig is, dubbelzinnige grapjes maakt, deugnieterijen uithaalt. Iris is wie ik ben, Wendy is een uitvergroting, de rol die ik speel, het personage waarmee ik mensen gelukkig probeer te maken. Want daar draait mijn job eigenlijk om: een glimlach op het gezicht toveren, zorgen dat mensen hun dagelijkse beslommeringen even vergeten.

Als Iris sta ik positief in het leven, maar Wendy doet daar natuurlijk altijd nog een schepje bovenop. Na drieëndertig jaar ben ik echt vereenzelvigd met haar, en misschien is het zelfs zo dat ik Wendy nodig heb om mij in de soms harde buitenwereld te begeven. Zeker wanneer alles wat stroever loopt.

 

Zijn er al veel zulke momenten geweest?

Van Wanten: Mijn leven verschilt niet van dat van de gemiddelde mens. Ik heb al veel verdriet gekend, maar ik probeer op de mooie kanten te focussen: ik heb een gelukkige relatie, een warm nest, een carrière waar ik trots op ben en die nog steeds verder loopt. Dat houdt me de laatste tijd wel bezig: hoelang nog?

Ik merk dat ik ouder word, fysiek, maar ook mentaal. Mijn menopauze vond ik helemaal geen gemakkelijke fase. Er zijn de lichamelijke veranderingen, maar er is ook de psychische impact. Het besef dat je een hoofdstuk hebt afgesloten, dat er weer een fase voorbij is, dat de tijd om dingen te doen alleen maar korter wordt. Dat alles bracht een echte onrust met zich mee, terwijl ik van nature eigenlijk vrij rustig ben.

Verouderen is confronterend, maar toch grijp ik niet in. Geen botox of operaties voor mij, wel gezonde voeding en voldoende nachtrust. Ik besef maar al te goed dat je moet koesteren wat je hebt, en dat alles in één klap kan veranderen. Kijk maar naar mijn moeder: ik ben ouder dan zij ooit is geworden. Ze heeft mijn eerste cover op een magazine nog gezien, maar al de rest heeft ze gemist.

 

“Vol vertrouwen naar mijn medemens kijken, altijd uitgaan van goede bedoelingen”

 

Heb je dan nooit zin om te stoppen met zingen en je terug te trekken in je coconnetje?

Van Wanten: Daarvoor doe ik mijn job veel te graag. Ik ben de laatste jaren steeds meer beginnen te beseffen: als ik nog iets wil bereiken, dan moet ik dat nu doen. Ik leid op alle vlakken een gedisciplineerd leven. Ook als moeder ben ik best streng. Al is het allerbelangrijkste dat mijn kinderen gelukkig zijn en dat ze hun eigen plekje op de wereld vinden. En natuurlijk gaan ook zij hun tegenslagen hebben, maar ik hoop dat ze voldoende basis hebben meegekregen om daarmee om te gaan.

Zelf heb ik er vooral moeite mee wanneer mensen anders blijken te zijn dan je denkt: je vertrouwt iemand en toch plant die persoon een mes in je rug. Ik snap dat niet. De zon schijnt voor iedereen, ik ben op niemand jaloers. Ik probeer me door dergelijke negatieve ervaringen niet te laten leiden. Ik blijf vol vertrouwen naar mijn medemens kijken, ik ga altijd uit van goede bedoelingen.

Vertrouwen hebben is geen vorm van naïviteit. Stel je voor dat je je tegen iedereen moet wapenen, dat je van iedereen sowieso het slechtste verwacht. Dat zou toch geen leven zijn? Het is een kwestie van focus: probeer om kwetsuren achter je te laten en focus op de goede dingen. Dat heeft Wendy me geleerd: bekijk alles zoveel mogelijk door een roze bril.

 

Je blikt tevreden terug op de weg die je tot nu toe hebt afgelegd?

Van Wanten: Heel zeker. Het stille juffertje is ontpopt. Ik wist wat ik wilde en ik heb me daarvoor altijd voluit ingezet, zonder om werk of aandacht te bedelen en zonder mijn eigen principes te verloochenen.

Ik heb me niet van de wijs laten brengen door criticasters of tegenstanders. Eigenlijk had ik ook helemaal niets te bewijzen: ik weet dat ik altijd recht in mijn schoenen heb gestaan en ik heb heel vastberaden de weg gevolgd die voor mij de juiste was.

Ik ben altijd mezelf gebleven, als Wendy en als Iris. Ik ben ervan overtuigd dat mensen die authenticiteit en eerlijkheid ook voelen, en dat dat een groot deel van mijn succes is.

Je kan niet geloven wat fans me allemaal toevertrouwen, ik voel me soms de Moeder Teresa van de showbizz. (lacht) Dat is therapie voor hen, maar ook voor mij.

 

“Proberen op de mooie kanten te focussen”

 

Omdat je iets voor je fans betekent?

Van Wanten: Zo zou ik het niet durven stellen, dat klinkt wat pretentieus, en als Iris vind ik dat bescheidenheid siert. Ik zie het als een wisselwerking: het zijn mijn fans die mij de mogelijkheid geven om mijn leven te leiden zoals ik dat wil.

Ze geven me energie en maken me blij, en als ik iets kan terugdoen door naar hun verhaal te luisteren, dan doe ik dat met alle plezier. Wanneer ik die persoon dan op een volgend optreden weerzie, informeer ik hoe de situatie ondertussen geëvolueerd is.

Ik zou nooit zonder boe of bah langs die mensen heen kunnen stappen en wegrijden van een optreden zonder ook maar één vriendelijk woord. Ik besef maar al te goed hoeveel ik aan mijn fans te danken heb.

 

 

Foto’s © Jeroen Vanneste