Nieuws

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg12 nr3. Lees hier meer recensies.

Joke Goovaerts

In de intro van Mi país imaginario verwijst de Chileense cineast Patricio Guzmán naar zijn Franse leermeester Chris Marker: “Wil je een brand filmen, zorg dan dat je bent waar de eerste vlam ontstaat.” De 81-jarige Guzmán, die zich na de Chileense staatsgreep in 1973 als balling in Europa vestigde, zegt dat met enig berouw, want hij was er niet bij toen op 18 oktober 2019 in Chili een volksopstand losbarstte.

Anderhalf miljoen mensen kwamen de straat op omdat de prijs voor een metrokaartje verhoogde. Al snel protesteerden ze tegen de falende democratie en voor de verbetering van het onderwijs en de gezondheidszorg. De overheid reageerde met excessief geweld.

Guzmán, het filmische geweten van Chili, maakt zijn documentaire met ‘geleende’ reportages, maar eens ter plaatse zoekt hij zijn weg in het moment. De close-ups van de straatstenen die na het protest zijn achtergelaten, zijn veelzeggend en met de kalme voice-over zitten we helemaal in de stijl van zijn vorige films.

Bijzonder is dat Guzmán alleen vrouwen aan het woord laat, want zij spelen een cruciale rol in die revolutie. De film biedt een hoopvolle en gedreven inkijk met als centrale vraag: kan Chili eindelijk het juk van de dictatuur van zich afschudden?

Mi país imaginario
Regisseur: Patricio Guzmán
Land: Chili, Frankrijk
Jaar: 2022 – Duur: 83 min.
Distributie: Cinéart
Beschikbaar via VOD-platformen

Foto bovenaan © Cinéart