Berichten van Ben

18 december 2023 / Achter tralies/Column/Magazine

Energiestromen in goede banen leiden

Artikel verschenen in deMens.nu Magazine jg13 nr1. Lees hier meer columns.

Ben

Het hier en nu is eigenlijk het enige dat er in menig geval toe doet. Realistische kortetermijnplanning is een haalbare kaart en is behapbaar. Verder dan dat zijn alleen eventualiteiten in de maak die bol staan van misvattingen en teleurstellingen. Vandaar dat ik mijn inspanningen ga afstemmen op wat men mij gunt; een rechtstreekse evenredigheid lijkt me op zijn plaats.

Want geef nu toe, is er iets frustrerenders dan het verrichten van zinloze efforts? “We’re on a road to nowhere”, vertolkten de Talking Heads, als ik me niet vergis. Wel, dat gevoel begint me meer en meer te bekruipen, telkens ik tegen een muur aanloop. Dus, als ik slechts theoretisch en virtueel kans op verhoopte gunsten maak, kan men mij weinig verwijten wanneer ik mijn inspanningen voortaan op eenzelfde manier benader.

Ik zal me van nu af aan concentreren op het verzamelen van goede boeken, lekkere recepten en wat yogaoefeningen om de kolkende energiestromen te beheersen en in goede banen te leiden. Kwestie van het verblijf hier zo comfortabel en evenwichtig mogelijk te laten verlopen. Het enige wat me zal mankeren, is de liefde. Tja, een mens kan niet alles hebben in het leven en zo een zeldzaam geluk zal me hier niet te beurt vallen.

Nu, als ik er de talloze reclamespots voor deze of gene datingsite of -organisatie bijhaal, lijkt het voor de mens in de natuurlijke habitat ook niet vanzelfsprekend om de geschikte zielsverwant te strikken of die lang als ‘geschikt’ te achten. “L’amour a ses plaisirs aussi bien que ses peines”, schreef Jean de La Fontaine.

Soit, de liefde voor de cinema en de klassiekers zal me vandaag wel enige bevrediging brengen, daar de goede oude BBC nog eens Citizen Kane uitzendt. U weet wel, de film van en met Orson Welles waarin de zoektocht naar ‘Rosebud’ centraal staat.

Vanmiddag kreeg ik wederom twee jobaanbiedingen van de VDAB toegestuurd, het houdt maar niet op. Hoeveel bomen, inktpatronen en manuren er verloren gaan, omdat men gevangenen aanspoort om toe te treden tot de arbeidsmarkt waartoe ze geen toegang hebben, is me niet precies bekend. Het lijkt me redelijk absurd dat er tussen bepaalde departementen geen overleg is om een dergelijke te vermijden kost een halt toe te roepen. Waarschijnlijk zullen dat dan weer privacygerelateerde hindernissen zijn die niet genomen kunnen worden zonder een of andere actiegroep op de kast te jagen.

Gisteren verscheen ik ook opnieuw voor de strafuitvoeringsrechtbank, afgekort als SURB. Sinds de coronamaatregelen zijn versoepeld, begeven de leden van het hof en verwanten zich blijkbaar weer fysiek richting de strafinstellingen. Tijdens de pandemie werden er zittingen gehouden waarbij de gedetineerde de debatten via een videoverbinding kon volgen en zijn zegje kon doen. Persoonlijk had ik liever een voortzetting van die manier van rechtspraak gezien, gelet op het feit dat ik steeds de andere kant van het land op moet om een zitting bij te wonen.

Ongeacht dat gevangenen probleemloos verplaatst kunnen worden en dat hun gevangenisdossier hen vergezelt wanneer er zich een overplaatsing voordoet, is het niet zo dat je SURB-dossier meereist. Zelf zit ik nu in Oudenaarde, maar heb mijn eerste SURB-aanvraag elders ingediend. Telkens ik een nieuwe aanvraag indien, wordt die behandeld in de gevangenis waar mijn eerste zitting plaatsvond. Elke keer moet ik voor korte tijd, ongeveer een week, op transfer naar de gevangenis in kwestie, om dan ongeveer twintig minuutjes voor de strafuitvoeringsrechtbank te verschijnen. Van pragmatisme heeft men wat dat betreft geen kaas gegeten, maar misschien zijn er ook hier steekhoudende argumenten waarvan ik geen weet heb, om die gang van zaken te justifiëren.