Nieuws

Column verschenen in deMens.nu Magazine jg13 nr1. Lees hier meer columns.

Kurt Van Eeghem

Predestinatie. Voor een dergelijk duur woord neem ik volgaarne het etymologisch woordenboek ter hand, want een misinterpretatie is al te gauw geschied. Het weergaloze boek omschrijft het als ‘goddelijke voorbeschikking’, terwijl ik eerder dacht aan een letterlijke vertaling van praedestinatio, een woord waarmee al in het oude Rome ‘voorbeschikking’ werd bedoeld. Het goddelijke maakt mijn queeste leuker, want ik wil het hebben over een in wezen vreemd gedrag waar zorgzame burgers, telkens ze hun hondje uitlaten, met wie ze al dan niet uittrekbaar via de leiband zijn verbonden, zich toe laten verleiden.

Nadat het huisdier de grote boodschap op de stoep heeft gedeponeerd, verschijnt prompt het plastic zakje dat om de hand van het baasje wordt gewikkeld, zodat hij of zij het gevoeg in één vloeiende beweging en zonder onaangenaam contact met de smurrie kan optillen en verzamelen in de recipiënt. Is daar enige ‘goddelijke voorbeschikking’ mee gemoeid, het was geen onderdeel van de queeste, maar zorgt wel voor een vrolijke toets.

Elk baasje dat zich tot tweemaal daags tot dergelijke handelingen laat verleiden, mag men dat ritueel niet onthouden, elk hart is breekbaar. Dat ritueel, die dagelijkse opeenvolging van handelingen consacreert de liefde tussen mens en dier. Na het verzamelen van de excrementen door het hondje op een arduinen tegel of een fraai aangelegd grasperkje en de inzamelactie van het baasje worden beide als het ware een twee-eenheid.

Het zal u niet verbazen dat ik dat ritueel applaudisserend begroet – is het niet daardoor dat onze schoenen proper blijven? Welaan dan, dank aan de zorgzame burgers, ze verdienen het om later samen met hun geliefde huisdier in een of andere hemel te worden opgenomen. Telkens ik vloekend mijn schoenen aan een stoeprand afveeg, besef ik dat er nog veel bekeringsijver vandoen is, vooraleer alle hondenbezitters zich het ritueel toe-eigenen.

Beschouw het voorgaande als een inleiding, want wat volgt is de ware reden voor dit schrijven. Op zekere zondagochtend keer ik terug van de bakker, beladen met een lading pistolets – mijn voorkeur gaat uit naar tijgerbroodjes – ontvouwt er zich een uiterst merkwaardig tafereel. Net voor ik mijn straat inwandel, passeer ik een aardig pleintje met wat gras, mooie hoge bomen, een bankje en … gelieve dit te noteren … een vuilnisbak van de gemeente.

Wie schetst mijn verbazing toen ik, nauwelijks enkele stappen van dat straatmeubilair verwijderd, een goed gevuld poepzakje vond. Het lag niet eens verstopt. Het was een correct dichtgeknoopt zwart poepzakje, twijfelen was de waarheid negeren. Mijn gedachten sloegen op hol. Had het baasje, na de inspanning van het buigen, een inzinking ondervonden? Werd hij of zij onwel? Was het pakketje uitgelopen en de hand bevuild? Kortom, een spervuur aan mogelijkheden passeerde de revue.

Maar sinds die eerste keer tref ik elke zondag ter hoogte van de vuilnisemmer een mooi gevuld poepzakje aan, netjes dichtgeknoopt en schijnbaar willekeurig neergelegd. Is hier nog sprake van enige ‘goddelijke voorbeschikking’, mag ik dergelijk gedrag predestinatie noemen? Ik kan mij al moeilijk voorstellen dat iemand wordt geboren met het voornemen om als volwassene achter een hond aan te wandelen met plastic zakjes, dus schiet mijn verbeelding te kort bij wie zijn mooi verpakte drollen een paar meter van een vuilnisemmer achterlaat.

De mens is een vreemd wezen, ik kan daar niet aan uit.

Kurt Van Eeghem is presentator, acteur en schrijver. Meer lezen?

Bekijk ook ‘Het pleidooi’, een programma van deMens.nu, met onder anderen Kurt Van Eeghem.

Foto bovenaan © Isabelle Pateer